Hepimiz mutlu, huzurlu bir ailede büyümenin hayalini kurar, ileride de böyle bir aile oluşturup çocuklarımızı büyütmeyi isteriz peki ya tam tersi durumda olursak?
Kavga gürültünün eksik olmadığı, babamızın hangimize bulaşıp kavga çıkaracak korkusuyla evin içinde yaşamaya çalışacağımız, Sabah olunca babamızın sinirli mi olacak, bize yemek yedirecek mi? Annem sabahtan mı ağlamaya başlayacak yada akşam olunca babam gözünün önündeki bizlere mi saldıracak yoksa anneme mi kafayı takıp kavga çıkaracak diye düşüneceğimiz,
Babamızın içkili gelince bize saldırmasın diye annemizin ‘’ Babanız gelmeden uyuyun yoksa sizinle kavga eder’’ sözünü her akşam duyduğumuz bir evde büyümek zorunda olduğumuzu düşünürsek nasıl bir çocukluk geçiririz..
Peki, çocukluk mutlu huzurlu bir ailede büyümek değil miydi? Öyle bir ortamda büyüyen bizler neden etrafımızdaki çocuklar gibi tasasız olamıyorduk , neden korku içinde yaşıyorduk, her an diken üstünde oturuyorduk ,anne babamız yatmadan uyuyamıyorduk neden sadece benimde bebeğim yada oyuncak arabam yok diye ağlaklık edemiyorduk da bu yaşımızda ağır bir yük taşıyorduk, mutlu olmayı hakkeden çocuklardık ama mutsuz başlamıştı hikayemiz..
Bir gün mutlu olacak mıydık? Ya da babamız gibi birini hayatımıza katıp olacak çocuklarımızın hayatını da mahvedecek miydik?
Kader miydi peki bu yoksa kısır bir döngünün içinde miydik?
Umutla ve sevgiyle dolu bir hayat hayal edemeyecek kadar kötü bir çocuk muyduk?
Gelecekte mutlu olup bu günleri unutacak mıydık? Ya her sabah her akşam yaşadığımız korku duygusu kolayca söküp atılabilecek bir şey miydi?
Bu döngüyü değiştirip güzel kuşaklar elde edebilecek miydik?
ardı arkası kesilmeyen kafamızın içinde oluşan binlerce soru..
Umarım her şeyde bir hayır olduğu gibi bunlardan da bir hayır çıkıp sonunda gülebiliriz çünkü çocukluk böyle olmamalı…
Sağlıcakla kalın…
