İnsanların asla beni sevmediklerini bana asla saygı göstermediklerini düşünürdüm. Sanki her insanın bana söylediği her kelime çok gerekliymiş gibi çok önemliymiş gibi sürekli kurardım delice insanların benimle ilgili düşüncelerini hep kötüye yorardım. Evet çok büyük hatalar yaptım sürekli kendimi sevdirmeye çalıştım Peki benim sorunum neydi de beni kimse sevmedi yada beni insanların dışlayıp beni sevmedikleri düşüncesine kapıldım ? Hayatımdaki en büyük sorun asla kendimi sevmeyişim, kendime asla saygı göstermiyor oluşum. Ben bana saygı sevgi göstermiyorken ‘ya yüzümde sivilce çıktı çok çirkinim herkes benle dalga geçecek’ diye ergen olduğumun bile farkına varamazken ‘sen aptalın birisin zeki değilsin azck çalıştın şansa bala bişeler oldu’ diye kendimi avuturken, sadece dış güzelliğime kafayı takmışken diğer insanlardan bana karşı iyi niyetli olmalarını bana karşı sevgi göstermelerini bana saygı duymalarını beklemek tamamen aptallık oldu.. Yinede beni seven insanların var olduğunu gördüm evet bana karşı iyi niyetli olan insanlardı onlar fark etmem çok büyük zamanımı aldı çok büyük Bi kayıp belki üzgünüm ama geriye dönip bakamam şimdi hayatımda yapmam gereken en iyi şeyi yapıyorum ve bu günü ölecekmiş gibi yaşayıp kendimi her gün daha çok seviyorum ben kendimi sevdikçe beni sevenlerin de çoğaldığının farkına varıyorum. Aslında bu sadece saygı sevgi değildir. Bunun içine güven mutluluk huzur da girer , önce kendi içimde bunu halletmem gerekiyor bu duyguları yada tepkileri onları buluyorum onları seviyorum ben buyum diyebiliyorum sonra başkalarından bieş bekler gibi oluyorum Bi beklenti işte ama gerek kalmıyor onlar beni buluyor..
Sevmek mi?
