Biz eskiden böyle değildik. Sevgi vardı, saygı vardı, karşılıklı anlayış vardı ama şimdi birer birer değerlerimizi kaybetmeye başladık. Bizlere bir şeyler oldu. Kimse birbirini sevmez, saymaz oldu. Eskiden her şey daha samimi daha gerçek daha masum yaşanırdı.
Şimdilerde ise daha çıkarcı olduk. Ben verdiğimin karşısında ne alırım diye ilerliyor ilişkiler. Bir üstünlük yarışıdır gidiyor. Kimsenin kimseye saygısı, tahammülü kalmamış. Herkes kendince haklı, herkes kendi bildiğini doğru zannediyor. Her gün bir değil birkaç kadın cinayeti duyuyoruz, onlarca şiddet haberi,onlarca hayvana yapılan işkenceyi yada çocuklara yapılanları…
Bütün bunların hepsini düzeltmek bizim elimizde, toplum olarak birbirimize saygı gösterebilirsek sevgide kendiliğinden ortaya çıkacaktır. Birbirlerinden hiçbir çıkar gözetmeden oynayan çocukların içindeki masumiyeti hissedebilsek, yaşlanmış bir çiftin birbirine harcadıkları emekleri bilebilsek daha güzel yarınlara ulaşabiliriz. Böylelikle sonraki nesillere iyi bir şeyler bırakabiliriz.
Karşılıklı saygı ve hoşgörüyle şiddet göstermeyen sevgisini paylaşabilen bireyler yetiştirebiliriz. Bu noktada eğitim de çok önemlidir. Çocuklarımızı küçük yaştan itibaren karşı cinsle nasıl iletişim kurması gerektiğini, iyiyi ve kötüyü, hayvanlarla aynı dünyayı paylaştığımızı anlatabilirsek bu işi başarabiliriz.
