Bugün Senai Demirci’den şöyle bir söz okudum: “İnsan Suresi 1. Ayet’le Yüzleşme Denemesi… “Hatırlar mı insan ki hatırlanmaya değer bir şey değildi…” “ Yetmedi bir kere daha döndüm okudum. Oda yetmedi bir kere daha. Sonra anladım. Sanki kafama sert bir cisimle vurmuşlar gibi irkildim. Kendime getirdi bu söz beni. Kim olduğumu bana hatırlattı. Tam da şu dönemde. Evlere kapanıp tek başımıza kaldığımız dönemde çok iyi geldi. Aslında hiç bir şeyiz…
Allahu Teala küçücük bir virüsle dünyadaki bütün insanları evlerine hapsetti. Kimisi piknik yapmayı özledi, kimisi gezmeyi, kimisi mangal yakmayı, kimisi cafede oturup kahve içmeyi… ben en çok yürümeyi özledim. Korkusuzca, tedirgin olmadan, gökyüzünü izleyerek yürümeyi. Allah bize aslında şunu demiyor mu ? “ Gökyüzünün kıymetini hala anlamadınız mı ? Doğanın kıymetini hala anlamadınız mı ?” Bizler bu gökyüzünün altında, bu doğanın içinde onları görmeden yaşayan birer hiçiz aslında … Bencilliğimiz, kibrimiz, cimriliğimiz, gösterişimiz evin içinde hiç bir işe yaramıyor. İnsan özünü hatırlamalı ve onu unutmadan yaşamalı …
