Merhaba,bazen farkediyorum da insanlıktan beklentilerimiz çok fazla.Sevilmek,değer verilmek,var sayılmak gibi.İçinizden’bunlar zor şeyler değil ki.’ diye söylediğinizi duyar gibiyim :). Evet bende farkındayım zor şeyler değil fakat insanlık tarihi bu konuma geldi.Benim hayatta hiçbir zaman harikalığım olmadı,beklemedim de çünkü bekleseydim karşılığı kocaman bir boşluk olurdu bu yüzden umutlarıma,yarına,sevdiklerimin gözlerindeki sevgiye tutunmaya çalıştım.Yeterli olmadı hiç ya da ben eksik kalmıştım bir yerlerden,bazı kişiler tarafından… Biliyor musunuz? Bazı insanlar gerçekten sevgiyi en yüksek dozuyla hakediyorlar ama elde olan şey yalnızlık oluyor.Burdaki şeye adaletsizlik denmez mi sizce? Beni yazmaya zorlayan durumların olması ne kadar adildir mesela? Bence hiç.Karşımıza çıkan insan kim olursa olsun; küçük,büyük,erkek,kız hiç farketmez onların da birer yaşantıları vardır,belki susanları da vardır o derece ağırdır içindeki yükleri… Ben hayatımda ya da son 1-2 yıldır diyeyim hep mükemelliyetçiyim en iyisi,en başarılısı,en adaletlisi,en doğru olan kişi olmak istedim.Bu isteklerim hep olumlu karşılandı çünkü ’emek’ kavramı geçerliydi isteklerimde.Ya gerçekten de sormak istiyorum sizce de ‘dosdoğru bir şey varken neden yalan yanlış şeyler seçer insan?’ Evet bilinçsizlik,empati kuramama,gıybet,verimsizlik,saygı,sevgi,merhamet ve daha bi sürü bunlardan mahrum olan bir insandan anlayışlı olmasını beklemek doğru mu? Bence değil.İnsanın istekleri,karşılayacak kişi,karşılayacak zaman bunlar çok önemlidir.Annesinden koparılmış bir bebek 16 yaşına kadar ihtiyacı olan şeyleri(manevi) karşılayamazlarsa o eksiklikler zamanla ortaya çıkar iyisiyle-kötüsüyle.İnsanın eğitimi bu yüzden çok önemlidir…
Sevgi Selinin Kıyısında Mutlu Bir Kız Çocuğu
