Duygu ne kadar boş değil mi? Doğru kalbi bulamayınca. Ama insan sevmekten korkuyor bazen. Karşılık bulamadığında, güvenemediğinde ama en önemlisi de kırıldığında… Bazen birini sevmek istiyoruz. Hâtta seviyoruz da. Ne kadar bundan sonra yok desekte seviyoruz işte. Çünkü birbirini seven insanları görmek özendiriyor sevgiye. Sonsuz olacağına inanmasakta, korksakta aldatılmaktan, kırılmaktan inanmak istiyoruz. Belkide sevilmeye olan özlemimizden geliyor delice sevmek. Her seferinde daha çok bağlanıyoruz karşımızdakine. Defalarca denedikten sonra bırakıyoruz inanmayı. Kalp bu ne kadar dayanabilirki sevgisizliğe? Ve artık hep sevgi ararken kaybettiğimiz kendimize geliyor sıra. Belkide en zor olanı da budur. Bizim o yaşa gelene kadar birçok zorlukla yerine getirdiğimiz benliğimiz bizi terketmiş oluyor. Ve asıl hayat burada başlamış oluyor. Çünkü kaybettiğin kendini bulmak, geçmişi tekrar yaşamak kadar zor ve korkutucu. Ne çocukluk heyecanın var ne de eski umudun. Artık sevgiye olan inançsızlığınla başbaşasın. Çocukluğun da umudun da kaybolan senin içinde. İnsanlara olan güvensizliğini kendine kullanma çünkü kendine inanmadığın zaman birşeylerin gerçekleşmesi kadar zor birşey yok. Sana bir tavsiye vereyim mi? Eğer bunları yaşadıysan ve bu noktaya geldiysen en önemli şey hayal kurmayı bırakma ve hep güzel hayaller kur. Hayatında başarılar dilerim.
Sevgi mi uğruna feda ettiğim?
