Neden değmeyecek, gelip geçici insanlar için kendimizi üzüyoruz? Neden bedenen ve ruhen kendimize zarar veriyoruz? Çok saçma geliyor şu anda ama insan zaman geçince, bazı şeyler için geç kalınca anlıyor her şeyi. Bence sevmek ve sevdiğin, değer verdiğin kişi tarafından sevilmemek, hor görülmek adaletsizlik. Bence sevgi diye bir şey yok. Sevgi olsaydı eğer; barış olurdu, mutluluk, huzur olurdu. Hiçbiri yok. Hiç kimse yok. Eğer sevgi olsaydı; intihar olmazdı. Neden bir insan kendi duygularını kendi kendine öldürsün ki? Neden hiç kimse mutlu değil? Onlara sorun cevapları şu olacaktır: sevgi kırgınlığı.. Çok acı bir durum. Birileri için, biri için; saniyelerini, saatlerini, günlerini, aylarını, yıllarını, ömrünü veresin ki?
Zamanla acılar; anıya, anılar ise boşa kaybedilmiş zamanlar olacak ve o zaman her şeyin bittiğini anlayacaksın.. Sen kendin ol ve yoluna devam et. Kimse kimseden üstün değil. Önemli olan doğru ve mantıklı ilerlemek. Hayatta başarılar. Umarım bu yazı; seni başkası olmaktan daha çok kendin olmayı ve kendini sevmeyi öğretmiştir.
