İnsanların sırtındaki kamburmuşum gibi hissetmek ve o şekilde yaşamaya çalışmak gerçekten zor.
Bilmiyorum, neden böyle oluyor en ufakta bir fikrim yok doğrusu.
Bir insan nasıl hem derslerinde hem arkadaşlık ilişkilerinde, hem de ailevi ilişkilerde bu kadar berbat olur? Bazen o kadar ufak şeylere dağılmış hissediyorum ki karşımdaki insan mana bulmakta zorlanıyor.
Duygusuzmuş gibi görünmeyi, gamsız biriymiş gibi davranmayı ben seçtim. Evet bu benim seçimimdi ama hiçbir şeyi kafama takmıyormuş gibi görünüyorum diye bu kadar üstüme gelmek zorunda mısınız?
Benim de boşluğa düştüğüm, söylenen her sözden nem kaptığım zamanlar tabikide oluyor. Kalbimin kırıldığı, kelimelerde uzun uzun soluklandığım zamanlarda oluyor.
Siz ne zannediyorsunuz ki? Neşeli ve gamsız gözüken insanların kalplerinde acı taşımadıklarını mı?
Sessiz sedasız terk etmek geliyor içimden. Değer görmediğim, sevilmediğim her yeri terk etmek istiyorum. Kalacak yerim kalmıyor inanır mısınız? Ortada kalırım terk etmek istesem. Nereye gideceğimi şaşırır dehşete kapılırım.
Ya insanların sırtında gerçekten kamburum ben ya da insan ilişkilerinde berbatım.
Sevilecek biri olsam, kimseye yük olmayan biri olsam ben severdim dimi kendimi, kimseye gerek kalmazdı.
Neden barışamıyorum kendimle ben?
Neden peşini bıraktığım insan yok oluyor hayatımdan?
Sessizce.
