Sardunya Yangını

Senin gözünden görmek isterdim birde bu pencereyi. Sardunya kokan o çiçek bahçesini. Masmavi bulutların altında uçuşan kelebeklerimi.  Sahi ne zaman görürsün beni. Bekler miyim yoksa ,yakar mıyım bu sardunya bahçesini. Gözlerinin karasında örtünmez miydi bu açtığın yarım yaralar.. Özlemez miydin gözlerimin gözlerine değdiği geceleri. Biz seninle susarak konuşmaz mıydık puslu gecelerin puslu penceresinde. Belki de bir yanın pişman, belkide bir yanın umutlu. Gerçekle düş arasında sıkıştım. İnandığım yolda sardunyalar var. Gezdiğimiz sokaklarda izin var. İçimde unutamadığım tek bir şey var.
Milyarlarca insan olan şu dünya da sende herkesten farklı bir yangın var. Belki zamansızdık, belki bir masalın sonuna daha varamadık. Başlarda bir var olup bir yok olunur ama unutma masalların sonunda her daim mutlu olunur.
Karanlık gecemde ki görünen güneşi söndürme.  Pencereden baktığında gördüğün ilk kuş misali hem yakın hem uzağım sevda denizine.
Bir de sen görsen kendini benim gözümde. Değil sen,sevgi utanırdı kendinden. Konuşmak istiyorum seninle , ömrüm yeter mi bu acıları dindirmeye. Sızıları çiçeklenmiş bir gönülde sesin yankılanır toprağı sen kokan bu gönül harbinde. Sardunyalar yanar ama toprak baki kalır bu sevdanın alevinde. Keşke kokunu bilsem sardunya bahçemde…