Sevgili sen,
Nasılsın? Ben pek iyi değilim. Karabasanlar çöktü ruhuma. Dün çok kötü bir tetiklenme yaşadım. Üstünü kapadığım o zamana çekti beni geri. Artık o kadar eskide kalmış ki küf kokuyor her yer. Bütün o olanları yaşayan ben miydim diyorum bazen.
Birisi vardı. Ben onu çok iyi dostluğuyla bildim. Ama benden bağımsız nedenlerden ötürü dostluğunu kazanamadan kaybettim. Onu çok özlüyorum. Onda aradığım arkadaşlığı başkasında göremedim. Şİmdi çok yalnızlık çekiyorum. İçimi öyle bi karanlık kapladı ki …
Artık olmadık insanların yanında ağlamaya da gücüm yok. Ağlayamıyotum bile zaten. Psikolojim yerle bir. En son ne zaman böyleydim bilmiyorum. Sonra nasıl düzeldim orası da muamma
Böyle durumlarda derdimi anlatmaya pek gücüm de olmuyor aslında. Birileri beni anlasın ve sessizce beni deteklesin istiyorum sadece.
Gözyaşlarını baskasından destek görmek için dökermişiz. Benim gözyaşlarımı bile başkasına gösterecek gücüm kalmadı.
Son bir haftadır ruhumun dalgalarıyla boğuşuyorum. 3 gün önce bir olay yaşadım evet ya onun öncesi…
İmdat gerçekten çok yoruldum.
Burada girişkenlikle ilgili çok konuştum. Çünkü son zamanlarda en çok sıkıntısını çektiğim mevzu bu. İnsanlar değişir açılır dedim ama beni bu kadar yoran ne biliyor musunuz? Fazla sosyallik. Gerçekten konuşmaktan, sosyal bir ortamın içinde kalmaktan yoruldum. Benim arada bir de kendimle vakit geçirmem kendimi dinlemem duygularımı dinginlemem gerek. Bunu yapamadıkça da bunlaıyorum ruhum kararıyor. Bir takım sosyal ortamlara zorla girdikçe mutsuzlaşıyorum.
Neyse öyle böyle iyileşeceğim.
Kendine iyi bak
Sevgilerimle
Kalpteki benek
