l ܨܘܡܐ ܓܝܪ ܘܨܠܘܬܐ ܬܟܣܝܢ ܠܗ ܠܐܢܫ ܡܢ ܒܝܫ̈ܬܐ ܘܡܚܦܛܝܢ ܠܗ ܕܢܥܒܕ ܛܒ̈ܬܐ
“Oruç (ṣawm) ve namaz (ṣəlōṯā) insanı kötülükten alıkoyar, hayırlara teşvik eder” [Kəṯāḇâ ḏ-Masḳāṯâ 29:6(2)]
Q 29:26 ile aynı fikirde: واقم الصلاة ان الصلاة تنهى عن الفحشاء والمنكر
Kəṯāḇâ ḏ-Masḳāṯâ, muhtemelen 4. yüzyılın sonlarında Suryanice yazılmış anonim bir kitap. Metnin ilk Süryanice baskısının editörü Kmoskó ve Hausherr’e göre kitabın öğretisi, 4. yüzyılın ortalarında gelişen Məṣalliānā mezhebinin özelliklerini taşıyor.
Aslında Məṣalliānā mezhebinin kendisine ait bir yazılı belge bize ulaşmadı ama 4. ve 5. yüzyıldaki sinod ve konsil raporlarında adları geçiyor. Yani başkalarının anlattığı kadar biliyoruz. Sapkın sayılan bazı inançları nedeniyle kınanmışlardı. Bunlardan en önemlisi her insanın ruhunda bir İblis barınmasıydı; Vaftiz, iblisi uzaklaştırmakta yetersiz kalıyordu, ancak dua (salat) ile def edilebiliyordu. Dua, her şeyden üstündü ki bu yüzden Məṣalliān (Muṣallīn مُصَلِّين) ismini alıyorlar.
