Öncelikle merhaba. Şuan aklımdan onlarca cümle geçiyor ama bir araya getiremiyorum. Aslında ben hep böyleyim, bir kitap yazmak istesem başı, ortası ve sonu olur ama bir türlü birleştiremem. Biraz da içimi dökmek için katıldım buraya çünkü kimseye içimi dökemiyorum. Bilmiyorum ya insanlara tam olarak güvenemediğim için sadece bana zararı olmayan şeyleri anlatıyorum ama duygularımı genelde gizlerim. Bu benim koruma kalkanım. Düşündüm de ben aileme bile pek duygularımı yansıtmıyorum ama içimde öyle bir his var ki ruh eşimi bulacak ve ona her şeyi anlatacağımı hissediyorum . Çoğu kişinin aksine ben ileride ruh eşimi bulacağına inanıyorum ama yine de geleceği sisli olarak görüyorum bazen de sanki hiç uğraşmadan mutluluğu yakalayacakmışım gibi hissediyorum inşallah öyle olur çünkü bir şeyler yapmaktan üşeniyorum. Duygularımı gizlemekten bahsettim ya beni kime sorsanız umursamaz, neşeli der ama aslında en ufak şeyi bile kafama takarım. Neşeli biriyim ama sadece dışarıda. Neyse bundan banane diye düşünebilirsiniz ama nasıl başlayacağımı bilemedim. Umarım tanıdık biri bu yazıları okumaz çünkü beni tanıyan insanların duygularımı, içimden geçenleri öğrenmesini istemiyorum belki bazılarınız zayıflık diyebilir. Adı ne olursa olsun umrumda değil kimsenin beni tamamen tanımasını istemem düşüncesi bile korkunç. Düşünsenize biri sizin her durumda ne yapacağınızı biliyor çok korkunç.
Saçmalamış olabilirim
