Yazmak için ne kadar ömrümün olduğunu düşündüm. Tabi ki önce yaşamak için ömrüm var mı diye. Düşünüp kalmak istemedim hayat kısa malum zaman da geçiyor. Ömrüm varken dökeyim satırlara belki keder belki haz. Dokunmaz mı belki bir yüreğe bir hayal kadar ömür az?
Ne çok hayalim; ellerim dokunsun isterim kalemlere, belki gözlerimde yaşlar belki dudaklarımda gülümseme. Çünkü yazmak bu; özeli insanın, özlemi. Ki yaşantının özeti.
İnsan ömrü kısa da olsa dokunur bazı ruhlara, vicdanlara, yaşantılara her ömür ibrettir tutkuyla bakanlara. Kelebek misali üç günlükte olsa ya renklendirir hayatı ya kısa ömür bürür ruhları siyaha. Dokunmak istedim ruhuyla okuyanların ince ruhlarına.
Üstün yeteneklerim yok benim. Saçma bulup izlediğimiz yaz dizilerindeki idolleriniz gibi; zengin bir iş adamına aşık değilim. Bir pastanede mükemmel pastalarımla pastaneyi ünlü edecek kadar ya da çizimlerimle ünlü moda tasarımcısı olacak kadar hayali de değilim:))
Sadece kısacık ömrümü onlar uğruna harcamak isteyecek kadar sevdiğim destekçilerim var arkamda. Belki de yanımda. Çok çok sevdiğim ve hayran olduğum insanın; ‘İçinden geldiği gibi yap, nasıl mutlu olacaksan o şekilde. Sen başaracaksın inanıyorum, sen istersen yaparsın.’ sözüyle başladım. Yapacağıma inanan bana kanat olan insanlar varken; uçmaya hazırım ve devam edeceğim.
Belki umut olurum birilerine belki neşe. ‘ Ruh yazının icadından beri ölümsüz.’ değil miydi? İnsan yazarak rahatlamaz mıydı, sıyrılmaz mıydı hüznünden defteriyle dertleşince?
Çiçek açan hayatın dilidir yazmak. Her kalbin minik köşesinde karaladığı hüznü veya acı olarak adlandırdığı unutulmaz şiirleri vardır. Bir günlüğü, sayfalarına ruhunu bıraktığı bir karalama defteri, kendini bulmaya çalıştığı cümleleri vardır. Benim özlemim o satırlara, okuduğunda sahibinden parçalar bulabileceğin bir yolculuğa çıkabileceğin duraklara..
Başlıyorum uçmaya, kanatlarımla..
