Hiç sabah olsun istemiyorum . Kalbim yine darmadağınık almış eline kamıştan yapılması sepetini topluyor yine içinde parça parça olmuş duygularını. Kimisi eline batıyor kimisi ayaklarını kesiyor kimisi ise kalbin bitkin suretini yüzüne vururcasına ona gösteriyor. Kalbim görmezden gelmeye çalışsa da her çabası boşa çıkıyor. Yıllar yılları kovaladı. Kaç hatam onu bu hale getirdi kaç insan onun canını bu kadar acıttı hatırlamıyorum bile. Zaten her hatırladığım insan kalbimin sepetine bir tekmeyi daha geçirip saçıp savuruyor yine kırık parçaları hatırlamasam daha iyi. Artık neyin doğru neyin yanlış olduğuna dair bir mesken bulamaz oldum. Kendi kendimi yitirdiğim bu yolda yitirdiklerim kazandıklarımı geçeli cok oldu artık saymayı bıraktım.
Zamanla fark ediyorum gerçekleri. Her gerçek bir duygumu daha tuzla buz ediyor. Küçükken anlam veremezdim yetişkinlere. Hep düşünürdüm neden somurturdu ki yetişkinler.? Onlardan gülumsemelerini alacak kadar büyük ne yaşamış olabilirlerdi ki ?sürekli hayal ederdim . Gökyüzünü. Geleceği. Tüm insanları mutlu edebileceğim inanırdım onlara mutluluğu öğretmeye karar vermiştim. Sabahın erken saatlerinde kalkar güneşin doğuşunu izlerdim ve hayal ederdim nasıl değiştirebilirim her şeyi, herkesi.hiçbir zaman net bir çözüm bulamazdım kendime hiçbir zaman tatmin edemezdim. Çünkü hep daha da mutlu olunabilecek gelirdi aklıma.
Ne düşünceyle güne başlarsam başlayayım sonuna kadar katılırdım hayallerime . Arkadaşım yoktu pek, ama kendimi mutlu etmeye çalışırdım kimse olmasa da .inanmak zorundaydım çünkü ben de herkestim ve kendimi de mutlu edebilmeliydim. Günler birbirini kovaladı ve kalbim her geçen gün daha da çok kırıldı. Yepyeni dersler öğrendi
- İyi davranırsan insanlar senin iyi niyetini suistimal edebilirler.
- Kin gütmezsen insanlar sana karşı aynı hareketi tekrar edebilirler.
- Sürekli gülümseyip mutlu görünürsün insanlar gamsız biri olduğunu düşünüp seni ciddiye almazlar.
- İnsanlara iyilik yaparsan senin bir menfaatin olduğunu düşünüp senden uzaklaşırlar.
- İnsanlara sırlarını anlatırsan bir gün bunu sana karşı kullanırlar
- Her insan yalan söyler.
Kalbim öğrendiği her gerçekle bir bir duygusunu daha kaybetti her gerçekle biraz daha dağıldı ve giderek mutsuzlasti. Gökyüzünü seven gözler perdeyi açmaya mecalsiz oldu . Gokkusaginın renklerine bürünen ruh siyah abasını sırtlayıp köşesine çekildi . Tozduman oldu içim bir şehrin harabesini gördüm orda . Her insanın derdi kendine büyük derler belki kimileri dert olarak görmedi dertlerimi ama kimse de acılarımı benimle yüklenmedi.
Bana sabret deiler ama kimse acıların dinecek demedi . Kalbim büyüdü ve büyüdükçe daraldı içi. Çünkü sevgisi azaldı. Ne ağaçları sever oldu ne gökyüzünü ne de uyumadığı gecenin sonundaki güneşin doğuşunu izlemeye mecali kaldı kalbimin . İnsanlara küstü sadakate küstü mutluluğa küstü. İnsanlar çıktı karşısına bir ışık belirdi yüzünde her şey düzelecek!
Gökyüzü, güneş , mutluluk geri gelecek !kalp açtı yine kendini sonuna kadar . Yine yapmaması gereken şeyler yaptı: “sevdi ve güvendi”. Fedakarlıklar Yaptı yine karşılık bile beklemek içinden gelmeden . Olur sandı. Mutluluk yöne onu bulur eskiye dönebilir sandı. Yine yanılmıştı kalp hayat yine elindekileri de almaya gelmişti. Geriye kalan tek şeyi “inancını ”…
İnancı da kaybolan kalbim çaresiz kaldı. Ne İnsanlara guveni ne de duygulara olan saf inancı kalmıştı kalbimin. Fırtınadan kaçan bir ailenin harabe olarak bıraktığı bir ev misaliydi.gerekli şeylerin tümü alınmış, gereksiz görülüp bırakılan şeyler de fırtınada mahvolmuş gibi. Bilmiyordum artık hicbir şeyi . Ne yapmak istediğimi ne yapacağımı , kimi seveceğimi, kime güveneceğimi…
Artık hiçbir şey bilmiyordum. İnsanlara mutluluğu. Sevgiyi öğreteceğim yolumda mutsuzluğu öğrenmiştim. Sevmeyi unutmuştum. “Yürüyorum şimdi sadece kimsesiz bir sokak ortasında” üstadın da degi gibi
Ne yolumun bir yere çıkıp çıkmayacağını biliyorum ne de beni istediğim bir yere götürüp götürmeyecegini biliyorum.
Sadece yürüyorum…
