Peşine sürgün hissettim kendimi, sensiz uyandığım ilk sabah. Derin uykudan kalktığım ilk gün neye uğradığımı şaşırdım. Çünkü; artık her sabah uyandığımda bana elinde kahvaltı tepsisiyle, yüzünde gülücükler saçan, saçları sanki güne merhaba diyen ve bir güneş edasında olan sen yoktun. Yatak, çok soğuk ve büyük gözüküyordu gözüme. Ev başıboş kalmış gibiydi. Hiç alışkın değildim, sabah çayını tek başıma içmeye. Balkondan güneşin doğuşunu, akşamları güneşinin batışını, sensizken anlamlandıramıyordum. Peşine sürgün hissediyordum kendimi, sensiz yaşayamayacağımı anladığım gün. Saatler geçmiyordu ve sanki zaman durmuştu. Dünya, artık aşkı etrafında dönmüyordu. Bulutlar hareketsiz, en ufak bir yel esintisi uğramıyordu sensiz kalan yurduma. İşte o an anladım sensizliğin beni ne kadar çaresiz bıraktığını. Sen ne de güzel bilirdin, sevdiğim şeyleri. Çok yalnızım. Bırak seni özlemeyi, bana Beethoven’in 9.senfonisi ritmin de gelen sesini özledim. Her sabah kalktığımda, usta Da Vinci’nin yaptığı bir tablo misali karşımda gülümseyen o gökyüzü berraklığında gözlerini, durmadan etrafına mutluluk saçan yüzünü özledim. Peşine sürgün hissediyorum kendimi senin, özleminden duyduğum amansız rahatsızlıktan. Aşık Veysel Ustamın dediği gibi uzun ince bir yoldayım artık. Sen gittin gideli peşine sürgünüm, ruhumun en saf haliyle bedenimin tümüyle…. Yalnızlığı hiç bu kadar iliklerime işlemiş şekilde tatmamıştım. En zor şeyde ne biliyor musun? Her sabah odamıza doğan o güneş, artık sanki hep batıyordu umutsuzca. Peşine sürgündüm yokluğunda. Her şey anlamını yitirmişti. Ne güneş doğuyordu ne geceler batıyordu. Ne tüneller bitiyordu nede hayallerim artık bana yetiyordu. Umut ile umutsuzluk arasındaki o ince çizgide ‘’ arafta” gidip geliyordum. Hayatım adeta ip cambazlarının yaptığı iş kadar tehlikedeydi. Arafta ya umuda geçebilecektim ya da umutsuzluğun en derinliklerinde boğulup sensizlik mezarlığına gömülecektim. Peşine Sürgünüm…Sadece sen olduğun için sürgünüm uzun ince bir yolda… Hikmet Toprak
Konular
