Öznellikten nasıl da korkuyoruz kendi fikirlerimizi hislerimizi özgürce dile getirmekten.Bunun aslına indiğim zaman şuna varıyorum öznel olmak bize ciddiyetsiz geliyor belkide güvenmiyoruz kendi düşüncelerimize.Aslında öznel olmak şu dünyada olan bitene kendi çerçevenden bakmak,yaratıcı olma demek.Ve malesef yaratıcı olmayı,özgüvenli olmayı birçoğumuz beceremiyor,yapamıyoruz.Toplumsal normların bize dayattığı nesnel gerçeklerle devam ediyoruz.Nerde herkes aynı fikirdeyse biz ordayız mesela.Kendi fikrimizi hür bi şekilde ortaya koymak bize şöyle geliyor:Ya dışlanırsam ya benim düşüncem onlara saçma gelirse… Eğer bu düşüncedeyseniz kendinizi fikirlerinizi düşünce yapınızı geliştirin öznel olmanın size verdiği özgürlükle yapamaycağınız bir şey olmayacktır.Kendinize güvenin bir otamda bulunduğunuzda fikrinizi öyle bir beyan edin ki ne kimse sizi eleştirebilsin ne de siz tedirgin olun. Bıkmadık mı basmakalıp sözlerden herkesin evet dediği şeyleri onaylamaktan hepimizin içinde o öznellik o özgürlük var bunu biliyoruz. Ben bunlara nerden geldim nerden bu kadar emin olabiliyor diyorsunuzdur belki ben 20. yaşıma birçok şey atlatark girmiş biriyim belkide çoğunuzun göremediği,göremeyeceği şeylerde var olmuşumdur.Ve olduğum tüm durumlarda öznel yargımı kendi benliğimi,yargılarımı sakladım.Ve bu beni hayattaki belkşde en duygusal insan yaptı.Belkide en çekingen en hassas.Olduğum bazı durumlarda belki benden cesuru olmadı belkide her duruma olaya hemen dahil olabildim ama hiçbir zaman ffikirlerimi hür,özgür bi şekilde ifade edemedim..Bunu yazma sebebim kendi engellerimi aşmamın ilk adımını atıyorum ve benim gibi olan benden daha kötü durumda olan insanları biliyorum. Biz biz oldukça fikirlerimiz bir başkasına umut oldukça varız.
ÖZNELLİK VE BİZ
