Birini özlemekten utanmak, onu özlediğini fark ettiğinde kendine ihanet ettigini düşünen tek ben değilimdir umarım. İlişkiler başlar biter. Bazıları öyle şanslıdır ki birbirini yıpratmadan ayrılabilirler. Ben hiç o şanslı taraftan olamadım. Çünkü sevince o kadar çok seviyorum ki kaybetmeyi göze alamıyorum. Sırf bu yüzden karşımdaki insanın bütün hatalarına göz yumuyorum. Kendime bahaneler üretiyorum hep. Ben bir hata yapmışımdır mutlaka o yüzden o da bana böyle karşılık vermiştir. Kendimi kandırıyorum hep çünkü onsuz bir yaşamın hayalini bile kurmak benim kalbimi kanatıyor. Ne zaman bu kadar aşık etti kendine diye sorguluyorum sürekli benliğimi. Başka kimseyi umursamıyorum ama işler ona gelince değişiyor. Başkası bana yaşatsaydı bunları ağzının payını çok fena alırdı. Onda bir şey var çözemiyorum. Düşünüyorum hep bir insan bir insanı ancak bu kadar sevebilir diye. Yazık ki o beni benim onu sevdiğimin zerresi kadar sevmemiş. Bunu çok geç anladım hem de acı şeylerle. Sürekli kendimi kandırmışım ne acı. Bu kandırmaların sonu hiçbir yere gitmedi ama. Hakaretler işiten, yapmadığı şeylerle suçlanan, başkalarına tercih edilen taraf hep ben oldum. Ve evet bunlara rağmen hâlâ özlüyorum. Kendimi durduramıyorum çok anlamsız bir şekilde özlemeye devam ediyorum. Kendime haksızlık ediyorum farkındayım ve bunu söylerkende utanıyorum ama özlüyorum..
Özlem
