Bir gece vakti daha.. Uyuyamadığın belki de uyumak istemediğin bir gece. Önünde kağıt kalem, bir de büyük bardakta soğuk su. İçinin yangınını geçireceğine inandığın için bu su. Büyük ihtimalle sabah kalktığında boğazın acıyor olacak , lakin sen geceleri bunu yapmaktan vazgeçmeyeceksin. Bu zamana kadar hiç vazgeçmedin çünkü. Düşünmekten ve sorgulamaktan bıkmadın hiçbir zaman. Kaçmadın , aksine üstüne üstüne yürüdün. Birçok insanın gösteremeyeceği tarzda bir cesarete sahiptin. Hatta sırf bu yüzden sana deli diyenler oldu. Aldırmadın tabii ki. “Evet , deliyim.” Deyip geçtin. Ve zamanla deliliği benimsedin. Hiç olmaz dediğin şeyler oldu. Yapmam dediğin ne varsa , yaşamam dediğin ne varsa teker teker yaptın ve bir bir yaşadın.
Bu dönemde “İmkansız” diye nitelendirilen o zorluğun basit bir şey olduğunu öğrendin. İmkansızlardan korkmaz oldun. Sevdiklerini kaybettin. Dağıldın tabii o ara. Toparlanman epey zaman aldı. Birkaç kişinin de etkisi oldu tabii. Bazı insanlara karşı bakış açın değişti. Gözün açıldı belki de , bilemiyorum. Bir adam çıktı karşına. O adamla güzel vakit geçirdin lakin bunları anlatmayacağım. Birbirinizi yediniz sürekli. Hep bir tartışma içindeydiniz. Sonra bitti işte. Ya da sen öyle sandın. Tam iki hafta görmedin onu. Çok merak ettin ama elinden bir şey gelmedi. Uyku düzenin bozuldu. Sabahlara kadar oturdun. Başka şeylerle kafanı meşgul etmeye çalıştın , sezon sezo dizi , kitap bitirdin , telefonu bıraktın ; faydası olmadı tabii. Sen ondan ne kadar kaçarsan kaç, rüyalarında karşıladı hep seni. Aklına bile gelmediğim birini neden bu kadar çok düşünüyorum ? Diye kızdın kendine. Sonrasında aklından hiç çıkmadığını , aksine seni düşündüğünü ; üzülmemen için elinden geleni değil, daha da fazlasını yaptığını öğrendin. Sen bu iki haftada üzülme kelimesini yok ettin. Düşünsen de üzülmedin. Aslına bakarsan şu an hala düşünüyorsun lakin üzülmüyorsun, yüzün gülüyor ve özlediğini fark etmiş olabilirsin…
