Toprak kıvrıldı çocuk bedenler karışınca ona. İstemedi, henüz emzikleri ağızlarında. Oyuncuklarda bırakmış ruhlarını çocuklar. Oyuncakları kırık, ruhları sıkıştı orada. Tırnak diplerinde kurumuş zafer marşı, dillerinde hep aynı söz; “Allah bizimle! Allah en büyük.” Ne olursa olsun bırakmadılar kalplerindeki umut balonlarını. Belki de budur onları hâlâ yaşatan. Bomba. İnsanın en cani icadı. Bombadan daha beteri. Para. Kölesi insan. Bu yüzden ölmüyor mu çocuklar? Dedikçe içim paramparça, hezeyan. Hangi dilde haykırsam, yardıma koşsam, bilemedim… Benim en büyük ve kuvvetli silahım kalem, çocuklar. Benden geçtim, ahhh girse bedenim toprağa, siz görecek olsanız bir kez bile, bulutları.Ben ölüp ölüp dirilmeye razıyım.
Adım sanım hep sanrı, tek gerçeğim sizsiniz savaş çocukları. Biliyorum, oyuncaklarınızı istiyorsunuz, en çok, ruhlarınızı. Getireceğim onları bedenlerinize ama önce bedenlerinizi kurtarmalı. Kızmayın bana! Haykırsam içimdeki en yüksek sesle, insanlık derin uykuda. Şşş ağlama çoçuk, ağlama. İnsanlık uyuyor. Aman uyandırma. Uyanırsa belki kavuşursun ruhuna. Uzaklardan değil, kalbimin en sıcak köşesinden selam ve sevgi getirdim size. Çocuk kirpiklerinizden dökülürken yaşlar, ürpermesin yanaklarınız diye. Kâinat kızgın bize, en önde politika ve AV’rupa, arkada yolcu Müslüman ülke. Tüm sesler bir olsa ama karışmasa birbirine. Berrak duyulsa. O para kokan imzalardan ruhlarınız geçer mi dersin? Dersine iyi çalışıyor takım elbiseli katiller. Yine insanlık kaldı sınıfta. Bir el var gergin ok gibi sallanan, zalime. Aldım o eli, belledim. Cihanda bir ses daha sesleniyor sessizlere. Bir ben bir o bir de siz çocuklar. Getireceğiz size bir gün bayrağımızın altında, oyuncaklar. Oyuncular kalkınca masadan, oyunlar sizin olacak ÇOCUKLAR.
F.N.M
Fotoğraflar şahsıma aittir.
Fotoğraf makinesi : Zenit12ca
Flim: FujicolorC200
