Arafta kalmış gibiyim; büyükler çok büyük, küçükler ise çok küçük geliyorlar şu dönemde. İletişim kuramıyorum insanlarla oysa ki iletişim konusu en etkili olduğum konulardan biriydi yaşantım boyunca.
Sanki hiç yaşıtım yok gibi, ya benden büyükler ya da küçük anlamıyorum. Büyükler yapmacık tavırlarından ve taktıkları o kirli maskelerden dolayı iticiler gözümde, sorarım size büyümek maskelenmek mi sahiden? Maskelenmekse eğer büyüyemiyorum. Olamıyorum sizler gibi, bu durum ise beni mutlak karanlık olan yalnızlığa sürüklüyor. Korkmuyorum artık yalnız kalmaktan, belki bir huzuru var eder şu çalkantılı dönemimde. Nerede ne söylemem gerektiğini hatırlamıyorum bile, konuşmadığım zaman sıkıntım olduğunu düşünüyorlar, konuştuğum zamanlarda ise cümlelerimi yadırgıyor insanlar. Bu durum yorduğu için pek çabalamıyorum artık, ne olması gerekiyorsa olsun beklentisi içerisindeyim. Bu bir pes ediş değil tabii, her şey olması gerektiği gibi olduğuna inandığımdan ötürü fazla kurcalamamayı tercih ediyorum.
Sizlerden uzaklaşıp kahvemi alıp öylece duruyorum.
