Geniş bir coğrafyada hüküm süren Osmanlı Devleti, hızlı ve doğru bir haberleşme için “peyk” adı verilen ulakları istihdam ediyordu. Kelime anlamı “ bir başkasının peşinden giden, ona bağımlı kişi ” olan peykler, padişahın resmi haberlerini ilgili yere en hızlı şekilde yetiştirir ve ona biat ederlerdi.
Bu hızlı koşucular, peykler medresesinde özel eğitim alıyorlar hatta dayanıklılıklarını ölçmek için kızgın kumlarda çıplak ayakla koşturuluyorlardı. Gece gündüz demeden, atlı koşuculara bile üstünlük sağlayacak yeterliliğe sahip bu postacı sınıfı, düzenli ve rahat bir solunumu, ağızlarında taşıdıkları delikli metal parçasının yardımı ile gerçekleştiriyorlardı.
Beslenme ihtiyaçları için de durmazlardı; hem enerji kaybını azaltmak hem de güç toplayabilmek için yanlarında taşıdıkları şekerlemeleri tüketirlerdi. Ayrıca kendilerini her türlü saldırı ve tehlikeden korumak için de, yanlarında balta taşıyorlardı.
En dikkat çekici özelliklerinden biri de, bel ve dizlerindeki çıngıraklardı! Bu çıngırakların amacı; çıkardığı ses ile kendi hızlarını ölçebilmeleri ve hızlarını kesecek insan yığınlarına karşı uyarı niteliği oluşturmasıydı.
Zamanla bu kişilere ve görevine gösterilen değer azalmış!
Başlarındaki epeyce süslü, tüylü külahları, kuşaklarındaki hançerler ile padişahın habercileri olan bu görevliler; belirli bir yaşa gelip de yavaş yavaş fiziki özelliklerini kaybetmeye başladıklarında, yoksulluğa da epey hızlı geçiş yapmışlar vesselam!
