Ben 20 yaşındayım. Bu sabah kendime ait 1 1 kiralık bir ev hayali kurdum. Ben üniversite öğrencisiyim. Bu sabah KPSS’yi kazanıp devlette bir işimin olduğunu hayal ettim. Ben genç bir kadınım. Bu sabah ayakkabımı diktirmek için terziye uğradım. Ben bir insanım ve bu sabah hayalini kurduğum şeyleri düşünüp saatlerce gözyaşı döktüm. Bu hale nasıl geldiğimi düşünmekten, nedenleri açıklamaktan, şikayet etmekten bıktım usandım artık. Her gün arkadaşlarımla siyaset hakkında konuşmaktan, ekonomiden yakınmaktan bıktım usandım artık. Çocukken kurduğum hayallerin bugünkü aldığı şekli izlemeye dayanamaz oldum artık. Suç bulmaktan, suçlu aramaktan yoruldum artık. Geldiğim bu noktada hiçbir suç, hiçbir suçlu, hiçbir mahkeme, hiçbir ceza bana fayda etmez artık. Bu noktaya bir günde gelinmedi bir günde de dönülmez artık. Bunu hepimiz biliyoruz, hissediyoruz. Bundan sonra ne yapacağım bilmiyorum. Bu su boyumu aştı artık her ne kadar çırpınsam da yüzemiyorum, yüzsem de ilerleyemiyorum. Başka sulara göç etmek lazım, biliyorum. Ama kolay mı değil, hem de hiç değil. İnsanın yurdunu, eşini, dostunu bırakıp gitmesi hiç kolay değil. Kendi ülkende vatandaş gibi hissetmemek de hiç kolay değil. Sana ait olan olan topraklarda, atalarının emekleri kokan bu topraklarda kendini bir yabancı gibi hissetmek hiç kolay değil. Gitsem önümü göremiyorum, kalsam arkamda kimse yok.
