On altım bitti. Kişiliğim, giyimim, arkadaşlıklarım, ilişkilerim hepsi az buz rayına oturdu. Ben kimim? Neyim? Niçin?..
Bunların olası cevaplarını artık biliyorum. Hedeflerim belli, hayallerim belli, bu hayallerde yer alacak olası kişiler de öyle. Hâlâ dengesizim, davranışlarımı kontrol edemiyorum. Bunu ergenliğin verdiği bir lütuf olarak görüyorum. Çünkü eminim ki bunu ilerde özleyeceğim. Bir o kadar da eminim ki ideallerimin köpeği olacağım ve kontrosüzlüğü özleyeceğim. Şu anki yaşımda da kontrolü özlüyorum ve yaşlılıkta da özleyeceğim. Bir şeylerden soğuyacak, kopacak, özleyecek ve yazacağım. Ama her şeyin farkında olacağım. Bunların normal olduğunu kendi hayatımın tanrısı olduğumu hatırlatacağım kendime.
Evet. Kendi hayatımın tanrısıyım. Bu yaşlarımda başkalarını hayatının da tanrısı olduğumu düşünüyorum ve buna da arkadaşlık ismini veriyorum. On altımda hayatta yanlış yorumladığım ilişkimdir arkadaşlık. Buraya, bu satırlara bunun yanlış olduğunu bildiğimi yazıyorum fakat gerçekliğe gelince unutuyorum bu doğru bildiğimi sandığım yanlışı.
Kıvrak bir zekam yok bunun getirisidir ki -öyle umuyorum- çabuk soğur, çabuk kızarım. Akşamında yahut günler sonrasında anlarım olayın ikinci, üçüncü boyutlarını.
Kıvrak zekam yok. Bundandır ki çok düşünürüm. Senaryolar yazar, oynarım en doğrusunu seçer ve uygularım.
Durmadan kararlar alırım, uygular ve kaçarım. Dinamikliğim bastıramaz tembelliğimi ama denerim…
On altıyım. Yolumun kim bilir çeyreği, kim bilir yarısı yahut dünü…
İnsanlar beni yanlış yorumluyor on altımda ama buna alınmam. Yanlış yorumlanıyorsam demek ki yanlış yoldayım. Dışım ile içim bir değil demek ki. Ya da geçmişim…
Liseyi kendime köprü olarak görüyorum. Bazı alışkanlıklar kazanmak için uğraşıyorum. Bir kişilik yaratmak ve onu yansıtabilmek, hayatımı kuracağım yüksek okula kendimi hazırlıyorum. Yazımdan da anlaşılır ki kıvrak değilim:)
