Bugün cenaze evinde ölen kişinin yakınlarının çay servis ettiğini, taziye için gelmiş olanlardan birkaçının da ikinci çay istediğini ve yemek bekledigini gördüm.
Dolmuş gözlerle insanları memnun etmenin, en ufak yardıma minnetle uzun uzun tesekkür etmelerinin, çaresizliklerinin ve acılarının şahidi oldum. İnsanların yüzsüzlügü, doyumsuzluğu beni dehşete düşürdû. Daha gözyaşı kurumadan acısını yaşayamadan insanlara kendini hizmet etmek zorunda bırakan bir toplum bunu kültür haline getiren bi insanlık iflah olur mu?
