Bir kafese kapatılmış gibiyim. Beni oraya kapatanlar yemeğimi, suyumu verdikleri için onlara minnet duymam gerektiğini düşünüyorlar. Özgürlüğümü istemem bile suç çünkü beni o kafese kapatırken fikrimi sormayanlar verdikleri bu hizmet sebebiyle sesimi çıkartmamın nankörlük olduğunu söyleyecekler. Oysa ben burayı hiç istemedim tek arzum özgür olmak ve biraz olsun saygı duyulmaktı. Belki alıkoymanın her türlüsüne katlanabilirim ama fikirlerime kelepçe vurmanızı kabullenemem.
Neden bu kadar zorlaştırıyoruz ki birbirimizin hayatını, neden karşımızdakini olduğu gibi kabul edemiyoruz, niye hep değiştirmeye çalışıyoruz, neden karşımızdaki bizim doğrularımıza uymak zorunda, neden sevgimiz hep koşullu… Siz beni değiştirmeye çalıştıkça ben olmak istemediğim birine dönüşünce mutlu mu olacağız? Öyleyse durum çoktan böyle olmalıydı çünkü uzunca bir zaman sizin istediğiniz gibi biri olmaya çalıştım. Şimdi kendime bakınca kendimden başka her şeyi görüyorum, bir kez olsun kendimi bulamadım. Üstelik sizin tam istediğiniz gibi biri de olamadım, onu da becerememişim. Kendimde bir hayal kırıklığıyım sadece. Bana vermek istediğiniz bu mu ? Keşke beni koşulsuz, sadece ben olduğum için sevebilseydiniz, bana saygı duyabilseydiniz ve bana güvenebilseydiniz çünkü korkarım ki ben sizin istediğiniz insan olmayı beceremeyeceğim.
