Ölümü düşündüm bugün….
Kaybedecek bir şeyimin olmaması çok güzel aslında acı veriyor fakat güzel..
Etrafımda onlarca sevgi timsali insan, onların yanında bi çare ben…
Nasıl başedeceğim bunca şeyle, ben nasıl çıkacağım bu enkâzdan..
Düşünüyorum.. Hem de çok..
Kafam allak bullak olana dek..
Sonra tekrar aynı yere varıyorum, anlayamıyorum düşüncelerimin neticesi bu mu olmalıydı..
Koca bir ormanda çıkışı bulmak isteyen bir gezgin gibiyim..
Her ağaca işaret bırakıyorum, her gördüğümü bir çıkış sanıyorum, her bulduğumu netice sanıyorum.
Gerçekten de ağaca bıraktığım her işaret ordan geçtiğimin kanıtı mıydı?
Peki ya benden öncekiler…..?
Gerçekten de her gördüğüm bir çıkış olabilir miydi?
Peki ya yanılıyorsam…..?
Gerçekten de her bulduğum bir netice miydi?
O halde neden hâlâ aynı yerdeydim…..?
Benden öncekileri düşünüp umutlu mu olmalıydım yoksa düşünmeyi bırakmalı mıydım..?
Koca bir ormandan nasıl başkalarının çıkışlarını düşünerek çıkışı ümit edebilirdim ki..
Neden?
Neden hep bir öncekiler örnek alınmalı,
ben ağaçlara kazıdığım işaretlerle örnek alınamaz mıydım?
Çok karışık bir yazı olduğunun farkındayım..
Durgun ve karışığım..
Ne hissediyorsam onu yazarım…
Sahi örnek alınan ne olacaktı yazdıklarım mı yoksa yazarken hissettiklerim mi….?
