Bayram geldi ya…
Tabii ki gazetelerin köşelerinde de bayram sohbetleri zuhur eder oldu.
Artık nerede o eski bayramlar serzenişi pek para etmiyor. Gerçekten de yaşım itibarıyla çok geçkin olmasam da, hani insan yine de o eski günlere özlem duyuyor…
Gerçi, artık bayram denilince insanoğlunun aklına, “tatil” ve gezmek ya da “kaçış planları” geliyor…
Ne olursa olsun sadece bayram değil derdimiz… Bize ait olan hasletlerimizi de yavaş yavaş kaybediyoruz.
Bayram gelince eş-dost ziyaretleri ile gönül alınması, ailenin büyüklerinin gönüllerinin hoş edilmesi…
Esasında gelmek istediğim nokta, “yüzyüze” ilişkilerin yerine sanal ilişkilerin geçmesi…
Tamam, kent keşmekeşinden kaçıyoruz, toplumsal hayatın insanı boğan yozluğundan bıktık… Belki, son yıllarda gittikçe “tahammül” eşiğimiz düşmekte.
Yalnız başta da ifade ettiğim gibi “yüzyüze” ilişki ritüelimizi tarihe gömmek üzereyiz. Eskilerin tabiriyle “hasbıhâl” yapacak insanı artık “mumla” arar olacağız!
Evet, ileri ve yüksek teknoloji yaşamlarımızı kolaylaştırıyor, bizlere zaman babında “fırsatlar” yaratıyor…
Ne ki insanlığımıza yönelik hasletlerimizi kaybediyoruz. Ne olursa olsun; ne facebook ne whatsapp ne de instagram, “yüzyüze” hasbıhâl’in tadını verebilir!
Tabii ki teknoloji ile barışık bir bireyim. Ama, yitip giden değerlerimize de üzülüyorum… Kent yaşamının insanı yiyip bitiren o hırs çarkları, özel günlerde insanları mekânlarından uzaklaştırırken, insanî davranışlarımız da teknoloji karşısında âdeta antika bir eşya şeklini alıyor…
