Geçen sene çekmiştim bu fotoğrafı! Kıbrıs’ın yükseklerinde harabe kalıntılarını gezerken… yarım saat durmuştum önünde, dalıp gitmiştim o ufka doğru. Burnuma iyot kokusu gelmiş, gözlerim mavinin her tonuyla güzellik banyosu yapmıştı. Kendimle başbaşa bir meditasyon gibiydi. Geleceğe gitmiştim, geçmiş gitmiştim ve ana gelmiştim. Kalbimin tıkırtılarını duymuş, o hafif serin rüzgarı yüzümde hissetmiştim.
Bu doğal pencerenin önünden uzaklaştıramamıştım kendimi… Seneye maaile burada olacağız demiştim içimden. Nereden bilebilirdim ki böyle hapis hayatı yaşayacağımızı! Minicik bir canlının bizi evlerimize mahkum edeceğini… 2020 de çok değişik deneyimler edindim ben. Mesela 2,5 ay boyunca kavga etmeden ( arada söylenmelerimizi saymazsak) çekirdek aile olarak vakit geçirebileceğimizi, aaaa tabiki geçirilir ne var ki demeyin! 85 metrekare, küçücük bir evde, az mahremiyet alanıyla o kadar da kolay değil. Hepimizin kaçmak istediği zamanlar oldu eminin ama kaçmadık, birbirimize kenetlendik. Mesela plan yapmanın saçma olduğunu öğrendim. Yaptığım planların yarısına uydum uymadım! Hamur yapmayı öğrendim. Poğaça, ekmek, pizza. Amaaan ne var ki onda dediğinizi duyuyorum ama öylemdğil işte, ben 20 yıldır hamur açmayı hep reddettim zira!
Kendi kendime yeteceğimi öğrendim. 3 tshirt, 2 taytla yaşanabileceğini… hava almak için küçücük bir balkonun yettiğini… saçlarımı boyamadan durulabileceğini, manikür, pedikürsüz yaşanabileceğini, sağlığın en büyük zenginlik olduğunu, annemi çok özlediğimi, babamı özlediğimi… işimi, arkadaşlarımı, ruhumu da besledim bu dönem…#coronagünlükleri#yeninormal
