Sürüne sürüne, aylardır hatta yıllardır, yazmaya çalışıyorum. Henüz bir yazar bile değilken tükenmişlik yaşamaktayım. Ne bunun sebebini biliyorum, ne de çözüm için bir şey üretebiliyorum. Sadece sebep olabilecek fikirler geliyor aklıma. Örneğin bu yazıyı yazmama ve paylaşmama vesile olan şey yani internet. Çünkü kabul edelim hemen hepimizin bu konu hakkında rehabilitasyona ihtiyacı var.
Yazamıyorum, yazamıyoruz çünkü sürekli telefonumuzu kontrol ediyoruz. Gelen bir yeni mesajla daldığımız alemlerden kopuyoruz. Kendimizi tanımlamaktan, kendimiz olmaktan uzaklaşıyoruz.
Yazamıyoruz çünkü artık pek de okumuyoruz. Bir hevesle aldığımız kitaplar tozdan görünmüyor. Oysa alıp okuyacaktık ve her şeyi öğrenecektik o kitaplardan. Ama okumadık. Okumadım.
Yazamıyoruz çünkü artık hayal bile kuramıyoruz. Çünkü hayallerimizi bile satmak üzereyiz, çünkü paramız yok çünkü krizin eşiğindeyiz. Alım gücümüz yok. Belki bundan on yıl önce yurt dışına çıkma hayalimiz vardı ama şimdi yazlık bir belde bile uzak bir hayal gibi geliyor.
Henüz yirmili yaşların başında birinin kimseye ders vermeye haddinin olmadığını düşünüyor olabilirsiniz. Doğru da. Amacım bu değil. Sadece hatırlatmak istedim. Belki de hayal kurmaktan, yazmaktan, düşünmekten kopmuş uzak kalmış insanlara ulaşmak istedim. En çok da kendime tabi.
Dediğim gibi, tam olarak bu bahsettiklerim benim sebeplerim diyemem. Ama belki de sebep budur diyebilirim. Belki sizin de sebepleriniz bunlardır.
Umarım kendimize dönmek için bir bilet bulabiliriz.
