2020 yılı bir çok insan gibi benim için de felaket yılıydı. Bu yılı hiç yaşanmamış sayıyorum. Hatta yaşımı da bir yaş küçük söyleyeceğim. Allah belasını versin böyle bir yılın. 🙂 Neyse, şimdi sizlere hiç tanımadığım komşularım tarafından gördüğüm muameleyi anlatacağım. Bundan 3 ay önce covidden dolayı evde tedavi gördüm. Odadan bile dışarı çıkmam yasakken, her türlü önlemler alınmışken 2 hafta sonunda karantinam kalktı. Tabi karantinamın kalkmasıyla birlikte kontrole gittim. Doktorum hastaneye gelirken yine de her ihtimale karşı ambulansla gelmemi söylemişti ama 112’yi arayıp söylediğimde kendi imkanlarımla gelmemi söylediler. Kardeşimle hastaneye giderken çok sevgili komşularım bizi şikayet etmişler. Virüslü virüslü gezmeye gidiyorlar diye. Hastaneye geldiğimde polislerin aramasıyla şok geçirdim. Kim bizi şikayet edebilir ki diye.
Merak ediyorum neden böyleyiz, neden bu kadar çirkinleşiyoruz, neden bu kadar trajik bir olaydan istifade etmeye çalışıyoruz. Ne kadar üzücü bir şey ve bana çok acayip geliyor bu durumlar. Çünkü bunları yapabilen insan her şeyi yapar. Bir defa geçmiş olsun demek çok kolayken o kötülük yapmayı seçiyor şikayet ediyor. Bırakın bir kenara öğretmenmiş, avukatmış hakimmiş, polismiş, eğitimi statüsü hiç fark etmiyor. Biraz merhametli olmak gerekiyor. Sonuçta kimse hasta olmamanın garantisini veremez. Bırakın herkesin hayatına bilip bilmeden burnunuzu sokmayı. Geçmiş olsun demeyi bilin biraz empati kurun. Bunlar insani eylemlerdir. Sizden bir şeyler çalıp götürmez aksine kazandırır.
