Neden yaşıyoruz ? Ben neden yaşadığımı söyleyeyim, kaç senedir kuramadığım arkadaşlıkları kurabilirim gerçek bir dost bulabilirim belki diye yaşıyorum, ilerde doya doya hayatımın tadını çıkarabileceğime inandığım için yaşıyorum, gece sevgilimle beraber deniz kenarında sohbet edebileceğime inandığım için yaşıyorum, kendi odamın duvarlarını, kendi evimin terasın ışıklarla süsleye bileceğime inandığım için yaşıyorum, beni gerçekten sevebilecek beni anlayacak biri bulurum diye yaşıyorum.. Ama artık hiç umudum yok, güzel şeylerin olabileceğini zerre kadar inancım yok belki de artık çaba sarf etmek istemiyorum bilmiyorum. Kendimi daha tam tanımıyorum bile sürekli belirsizlikler içinde gelip gidiyorum ve bu beni çok yoruyor. Bana yapılan hatalar, bana yapılan kötü şeyler hep karşılıksız kalıyor herkes hiç birşey olmamış gibi hayatına devam ederken ben edemiyorum. Kendim için bir şeyler yapmak istiyorum yapamıyorum..
Neden hep ben üzülüyorum, neden bu kadar acı çekmeme rağmen hâlâ yaşıyorum, neden kimse beni üzülmesin diye kendisini feda etmiyor, neden hep ben suçlu oluyorum, neden benim çok iyi arkadaşlarım yok, neden güvenebileceğim tek bir kişi bile yok, neden beni anlayan kimse yok, neden bu kadar korkağım, neden bu sorularımın cevabı yok?
Çok basit şeyler gibi geliyor değil mi bunlar kulağa? Allah’ın ergeni falan da diyenler vardır içinizde, ama sakın unutmayın insana yaşı değil yaşadıkları öğretir hayatı. Ben en yakınımda ki insanlardan korkar oldum onlara bile güvenemez oldum kendime zaten inancım yok buna rağmen yaşamaya çalışıyorum ama olmuyor..
Şunu da söyleyeyim bu bir intihar mektubu falan değil kendi kendime düşünüyorum bu Dünya da doğru düzgün mutlu olamadım zaten, öbür dünyamı da yakmayayım yani tamamen inanç meselesi, öbür dünya var mı onu da tam bilmiyorum ama, yani diyeceğim merak etmeyin o kadar cesaretli değilim daha ama umarım bir gün cesaretimi toplarım.
