Sâmî dilinde çok eski bir ifade biçimi olarak, tanrının bir kimseyi çağırması (nabû/نَبَأَ), o kişiyi “seçmesi/ataması” anlamına geliyordu. Mesela Babil kralı Hammurabi, hükümdarlığına meşruiyet kazandırmak için tanrılar tarafından seçildiğini iddia eder:
– Ḫammurapi ri’āum nibīt ilEnlil anāku “Ben, tanrı Enlil’in çağırdığı çoban Hammurabiyim”
Bilâhere nabû “çağırmak” fiilinden nabīu “çağırılan” sıfatı türetilmiştir ki, muhtemelen İbranice’ye nāḇī’ (נָבִיא), ordan da Arapça’ya nebī’ (نبيء) şeklinde miras kaldı.
Nabīu, İbranice’de fāˁīl/פָּעִיל (Ar. feˁīl/فعيل) veznine yerleştirilmiş, böylece “tanrının çağırdığı kişi“, fāˁīl vezninin çift yönlü (aktif/pasif) delâletinden dolayı anlam kayması yaşayıp “tanrıyı çağıran kişi” olmuş olsa gerek… Sıradan insanların temas edemediği ilâhi aleme nāḇī’ler erişirler ve ordan bir takım haberleri avâma iletirler. Böylece eski Sâmî dillerinde “çağırmak” anlamına gelen nabû (Ar. نَبَأَ) fiilinin “kehânete dayalı haber verme” anlamı derivatif olarak ortaya çıkar. İbranice bunu ifade etmek için hitpa’el vezninde hiṯnabbē/הִתְנַבֵּא fiilini kullanır; Arapça tenebbe’e/تَنَبَّأَ kullanır.
