Bir savaş var . Benimle ben arasında .. İçinden çıkamadığım, bir çıkış yolu bulamadığım ve kendimle kendi aramda barışı sağlayamadığım bitmez bir savaş var. Benim en büyük düşmanım yine ben olmuşum. Kendimi en çok ben yaralıyorum. Kendime en az değeri yine ben veriyorum. Ben kendimi neden sevmiyorum?
Eskiden güzel hayaller kurardım. Güzel şeyler olacağına dair umutlarım vardı. Büyüdükçe umutlarım yavaş yavaş umutsuzluğa dönüştü. Gerçekleşmeyen her hayalimin ardından heveslerim biraz daha tükenir oldu. Ve ben benden vazgeçmeye başladım. Benim bana olan inancım yavaş yavaş tükendi. Ve bitmez bir savaşın içinde buldum kendimi. Ben benden bıktım. Kurtarın beni . Beni benden kurtarın. İçimdeki savaşa bir barış getirin. Benimle benim aramı düzeltin. Bana beni sevdirin..
İlla bir mucize mi olmalı ? Sahi mucize dediğin nedir ki? Kime göre ne mucize ? Bazen gökyüzüne baktığımda bir anda mutlu oluyorum. Bulutlarda saklı bir sandık dolusu mutluluk varmış gibi.. Bu mucize olabilir mi ? İnsan mutluluğa açken gökyüzündeki bir bulutta , batan bir güneşin kızılımsı renginde ya da dans eder gibi uçan bir kuşun kanadında mutluluğu bulabilir mi?
Sahi mutluluk neydi?
