Dünyanın en basit insanıyımdır. Zor biriymişim gibi gelir kimine ama değilim. Uzun uzun cümlelerle anlatmam kendimi normalde. Kalbimi kırsalar bir özre bakar sinirim. Kin tutmam uçar gider.
Ama kötü bir huyum var benim.
Mutlu giden her şeyi mahvederim. Mutlu bir ilişki, mutlu aileler, mutlu arkadaşlar. Bir zamandan sonra bir şey yaparım ve mahvolur her şey. Bunu nasıl yaptığım benim içinde bir sır hâlâ. Hayatına girdiğim kişiler bir zaman sonra bana tahammül etmeye başlıyor. Sonra derin bir mutsuzluk başlıyor içimde.
Başkalarının mutsuzluğu olmak istemem. Olmaktan nefret ederim hatta. Sonra çekip giderim. Daha da kötü biri olurum gözlerinde. Halbuki daha kötü olacak. Olmayacak mı?
Hep kötüyü mü çağırıyorum ondan mı oluyor bilmiyorum ama hastalıklı saçma sapan bir huy bu da. İnsan soğutmak dünyanın en basit şeyi. Çok arkadaşım için bir şeylere göz yumdum. Benim için arkadaşlık her şeyin önündedir çünkü. Bir zaman sonra karşındakinden de bekliyorsun bir şeyler. Hep ben uğraşıyorum benim için de biraz uğraşılsın istiyorsun. Kendi adıma söyleyeyim ben de öyle olmuyor. Kim için uğraşmayı bıraktıysam arkadaşlığımız bitti. Hep benim itelememle olan arkadaşlıklar edinmişim. Sonrada zaten bir şey yapıyorum ve çıkıyorum hayatlarından. Uğraşmıyorum bile artık. Kimsenin hayatına girmeden değmeden geçebilir miyim acaba kimseye.
Sürekli veda etmekte yoruyor insanı.
