İnsan kısmı bir misafirhane,Her sabah yeni birisi gelir.Bir sevinç, bir bunalım, bir zalimlik,Aniden farkına varmak bir şeyin,Hepsi beklenmedik misafir.
MEVLANA
Bana zamandan söz edenler elbet sizede söz etmişlerdir.
Sahi neydi zaman….
Zaman…an….
O vakit niye takılıp takılırız zamanın bir anıda, başamı çıkamayız,yoksa ordanmı gitmek istemeyiz.
Onca zaman varken kader sahnesinde niye bir anda yolu kaybederiz.
Herşey misafir,har sabah yeni bir insan,yeni bir sevinç,hatta yeni bir acı olacakken alışılmış acılarımızı bırakamayız.İnsan bildiğinden vazgeçmez acıda olsa,kederde dursa bir kenarında bildiğimiz hikayeleri bırakmayız….bırakamayız….yola çıkmaya korkarız….Korku cesareti öldürür….ve ölü sadece bir anda kalandır; Onun için bir zaman yoktur.
Her acıyı bir misafir gibi kapıdan uğurlamak gerek belkide; ayaküstü sohbetlerle, baş köşeye oturtmadan bazen yolu göstererek uğurlamalı çünkü hepsi beklenmedik bir misafir bizim için suratına kapatmasakta kapıyı, yatıya kalmamalı acılar…zamana bırakırken peşinden koşmalı nefes nefese….bir nefes sonra gidicek bütün misafirler…
Hepsi beklenmedik misafir….
