Merhamet kalplerimizdeki kilidin anahtarıdır.(Fatma Nur DİLSİZ)
Size Çanakkale’de geçen bir anımı sizlerle paylaşacağım.
Çanakkale’de ilk bursumu aldığımda arkadaşlarımla bir kafeye gittik. Baya zaman geçirdik. Ama aklım tam sahil kenarında yaşlı bir amca …
Üstü eskimiş, üzgün, bir de elinde içki şişesi vardı. Arkadaşlarımla muhabbet ediyorum fakat bir yandan da o amcayı gözlemliyordum. Önümüzde de bir masa da iki çift vardı. Hatırladığıma göre gelini hakkında olumsuz şeyler söylüyordu. Tam o sıra yaşlı amca içeri girdi. Sadece acıktığını ve birazcık yemek istedi. Tam o sırada ben de amcayı masaya davet ettim. Çekinik tavırları her ne kadar kendini cekse de istediklerini alıp kızlarla hep beraber yedik. Daha sonrasında tam o sıra da yaşlı kadın masadan dönüp birden bire
Sen ne biçim insansın böyle kişileri nasıl masaya alırsın. Burası elit bir yer. Sen ne yapmaya çalışıyorsun ve birçok patavatsızca sözler…
Direkt dediğim şey: Sen önce gelinin arkasından konuşmayı bırak hiçbir şey olmamış gibi yüzüne nasıl gülebiliyorsun. Sonuçta elit bir mekan ya hani(!?)
Kadin susup masadan kalktı. Hayat cidden çok garip. Merhamet duyguları ya cidden var ya da işine göre davranmayı seçiyor inşalar. Aslında herkesin merhamet duygusu var. Sadece canları nasıl istiyorsa öyle davranma huyları var. Bu da bir çeşit psikolojik bir rahatsızlık olduğunu düşünüyorum.
Merhamet duygusu olan bir insanda bakış açısı da gelişmiş olur. İnsanları gözlemlemeyi, empati kurabilmeyi, o an nasıl davranacağına dair birçok gelişmişlik duygusu…
Her şey kalben olduktan sonra gerisi teferruattır.
