Yazı yazmayalı ne çok olmuş böyle. Oysa beni rahatlatır, derdimi tasamı alır giderdi yazmak. Anlatacak çok şeyim vardı ama yazmaya başlayınca uçup gitti aklımdan. Bu nedenle şu anımı anlatacağım. Nasıl ayağa kalktığımı oku.
Ne hissediyorum diye sorunca kendime net bir cevabım yok maalesef. Herhangi bir duygu hissetmiyorum da demem. Çünkü hissetmemeye inanmam ben. Sadece ölüler hissetmez bence. Bana kalırsa bu yaşadığım ne hissettiğini anlamama ya da birden fazla duyguyu hissedince duyguların birbirlerini nötrlemesini. Yani gelecekten korkuyorum ama merak da ediyorum. Başarmak istiyorum, buna inanmak istiyorum ama başaramazsın diyen onca insan varken bir noktada kırılıyorum. Bu yüzden kelimelere sığınmak istiyorum. Benim kelimelerim bana güç veriyor, ayağa kaldırıyor beni. Kendime olan inancımı tazeliyorlar her seferinde. Bu nedenle gelecekteki bana şunları not düşmek istiyorum:
Buraya geldiğine göre güçlü olmak istiyorsun. O zaman gülümse. Kim ne derse desin gülümse.Gülümsemek daima en büyük cevaptır insanlara. Boşuna herkesin verdiği bir öğüt değil ya. Kendinden vazgeçme. Bırak insanlar senden vazgeçsin ama sen kendinden asla vazgeçme. Olduğun kişiden utanma. Seninle dalga geçenlere aldırma. Onları duyma. Ağlama. Hatta üzülme. Senin iyi bir kalbin olsun yeter. Dünyayı keşfet. Bunu kitaplardan da yapabilirsin. O yüzden kitap okumayı bırakma. Hoşuna giden sözleri bir yerlere not almayı da bırakma. Kitabının arasına çiçek koyup yıllar sonra görünce mutlu olmayı da bırakma. Sabah güneşin doğuşunu izlemekten vazgeçme. Seni üzen şeylerden, kişilerden uzak dur. Seni mutlu eden,sana huzur veren hiçbir şeyden, hiç kimseden vazgeçme. Bırakma onları sakın. Herkesin seni sevmesine gerek yok saygı duysunlar yeter. Bu yüzden öğrenmekten vazgeçme. Yüzünü begenmeseler de aklına hayran kalsınlar. Kendine ve insanlara saygı duy. Bunu yapınca göreceksin hayatın değişmeye başlayacak.
Son olarak geçmişe kapılma ama geçmişini unutma. Geleceği çok düşünme ama hayallerini de unutma.
