Bu blog sitelerindeki ilk yazı yazma sürecim veya başka bir deyişle ilk yazı yazma ‘maceram’ değil. Bu, kalemi kağıdı elime ilk alışım ya da klavyedeki tuşlara kendimi anlatmak amacıyla ilk dokunuşum da değil. Kendimi bildim bileli; bir şeyleri hep betimler, hep anlatır oldum. Biraz geçmişe gidecek olursak eğer, yazarlık kariyerimin ilkokul ve ortaokuldaki kompozisyon ödevleri ve yarışmalarıyla başladığını söyleyebiliriz. Yazmanın, benim için ne kadar önemli olacağını o zamanlar hiç fark etmedim, hayatımda ne derece bir yer kaplayacağını da hiç fark etmedim. Şu an düşündüğümde bir anlığına ve geriye dönüp baktığımda yazmanın, anlatmanın, kelimelerin benim içimdeki bir ‘şey’ olduğunu görüyorum. İçinizden söküp atamayacağınız bir parça misali kenetlenmiş. Kalbinizin çevresini saran kan damarları ve kaslar gibi oturtulmuş yerine. Kalemi, kağıdı rafa kaldırdığım oldu; ben dönmedim, ben dönmedikçe raflarda tozlandılar. Bne terk ettim ama onlar beni hiç terk etmedi. Tekrardan o tozlu rafa uzandığımda, buruk bir şekilde ve belki biraz da heyecanla geri döndüğümde zaten beklendiğimi, zaten hiç yalnız bırakılmadığımı biliyordum.
Ben, Shira.
Takma bir ad kullanıyorum çünkü bilinmek ve bulunmak istemiyorum.
Ben, Shira.
Yazmadan ve dinlemeden; sanat yapmadan geçen bir ömür hayal edemiyorum.
Ben, Shira.
Yaşamak istiyorum. Hatırlanacak, dopdolu günler silsilesi biriktirmek istiyorum albüm sayfalarında.
Ben, Shira.
Ve bu da benim ‘merhaba’ deyiş şeklim.
merhaba…
