“Sanırım artık insan, tutunamıyor insana”
ne güzel demiş üstad
insan artık çareyi insanda bulamıyor, insana sığınamıyor.
anlaşılmamaktan anlatamamaktan korkuyor artık.
kimisine göre bu çok acı ama benim tarafımdan bi o kadar da umut dolu.
insanda bulamıyorsa çareyi çiçeklere tutunsun, onlara anlatsın.
bazen bir kelebekle bazense bi tavşanla konuşsun. mavi bi duvara anlatsın mesela ruhunu. defterlere yazsın, konuşsun.şarkılar söylesin kuşlara.
belki bi vapurda ulaşsın dermanına.
denizle barışsın, gökle kucaklaşsın.
sanıldığı kadar korkunç bir yer değil ki dünya
içine sığmayanı maviye sığdırsa insan…
yükleri hafifleyince göğe bakmayı öğrenecek belki de
inanmayı, yaşamayı öğrenecek. 
