“Evlerin çoğunda dirlik düzen
Kalan bir hatıra oldu geçmişte.
Gönül almak, hatır saymak arama.
Evlatlar aileye asi işte,
Bir çığ ki kopmuş gider, üzüntüden.
Evlerde nice nice cinayetler işlendi,
Ruhu bile duymadı insanların.
Dört duvar arasında aile sırları,
Bunca çocuk, bunca erkek, bunca kadın
Gözyaşlarıyla beslendi.”
Mısralarına dünyayı hapsetmiş ve her mısrası ayrı bir saygı duruşu, önü ilikli olmayı gerektiren şairimiz Behçet Necatigil’i satırlarımda ağırlamak üzere karşınızdayım…
1916-1979 yılları arasında yaşayan ve herhangi bir edebi akıma mensup olmayan şair, çok yönlü kişiliği vasıtası ile hem tiyatroyla haşır neşir olmuş hem de çevirmenlik ve öğretmenlik mesleğiyle toplumun eğitim hedefine katkıda bulunmuştur.
Edebiyata olan ilgisinin başlangıcı, yakalandığı tüberküloz hastalığının tedavi aşamasıdır. Zaten “Küçük Muharrir” adı da küçük yaşta bu isimle dergi çıkarmasından ileri gelmektedir. Tanıştığı edebiyatçılar ve öğretmenlik mesleği ile Türk edebiyatına birçok eser kazandırmıştır.
Cemal Süreya ‘ Behçet Necatigil Şiirlerini Nereye Yazardı ’ adlı şiirinde ondan: “ Çiğnediği sözcükler ağzının kenarında salya değil, köpük halinde toplanırdı”, mısralarıyla bahsetmektedir.
Gel gelelim kendisinden “Evler Şairi” olarak bahsedilme nedenine…
Şiirlerinde hep normal gelirli insanları, içinde yaşadıkları evleri, ev içerisindeki günlük yaşamı ve yaşam mücadelesini anlatmaktaydı. Dışardaki hırgürden kaçıp saklanılacak tek yerin ev olduğu düşüncesi ona rastlar hep bu nedenle.
Ve bu nedenledir ki; onun fısıltı halindeki mısraları, serpiştirildiği gönüllerde büyük bir gürültüye dönüşür!
