Merhabalar, Küçük Hayatlardan serimde insanların bana gönderdiği mektupları sizinle paylaşacağım. Dilerseniz siz de bana mektup gönderebilirsiniz.
Aslında bu teklifi kabul ederken çok kolay görünüyordu. Ama iş icraate gelince nereden başlasam, nasıl anlatsam bilemedim. Umarım beni anlayabilirsin.
Çokta anlatabileceğim bir şeyim yok. Gene de bana önemli olmadığını ve içimi dökebileceğimi söylediğin için teşekkür ederim. Benim adım Gönül. Lise 3 e gidiyorum ki son sınavlarımız bitti. Yani 12. Sınıf olduğumu şimdiden söyleyebilirim. İstanbul gibi büyük bir şehirde normal, sıradan bir apartmanda yaşıyorum. Orta halli tipik bir ailenin kızıyım. Büyük sıkıntılarım çok şükür ki yok. Çoğu kızın yaşadığı ne kadar normalleştirilmiş olsa da yanlış olan sıkıntılarım var. Dışarı çıkarken kıyafetime karışılmasından tut hangi insana nasıl hissedeceğime karar verilmesine kadar sana birçok şey sayabilirim. Mesela geçenlerde yaşadığım bir olaydan bahsedeyim. Akrabalarımız gelmişti annemle teyzem yemek yapıyor geriye kalan kişilerde sohbet ediyordu. Yengem hangi üniversiteye ve hangi mesleği istediğimi sordu. Bende Akdeniz üniversitesi bilgisayar mühendisliği istediğimi söyledim. Sonra babam da bana bağırmaya başladı. Şehir dışına gidemezmişim, kız başına oralarda ne yapacakmışım, dizinin dibinde oturacakmışım. Bende sinirlendim ve büyüdüğümde istediğimi yapabileceğimi, kimseye hesap vermek zorunda olmadığımı söyledim. Sonra biz kavga etmeye devam ederken annem geldi ve babama karşı böyle konuşamayacağımı ve susmam gerektiğini söyledi. Bende daha fazla kendimi yormadım çünkü beni dinlemiyorlar ve anlamakta istemiyorlardı. Odama gittim ve kapıyı kapattım. Daha kötüsü hala beni aşağıladığını duyabiliyor olmamdı. Şimdi bazı okurların “Dert ettiği şeye bak, bundan daha kötü durumda olanlar var, daha kötüsünü yaşamadığın için şükretmelisin” gibi birçok cümle sıraladığına bahse girebilirim. Benim daha kötü bir şey yaşamamam bu davranışların doğru olduğu anlamına gelmiyor. Ben bu davranışları 7/24 çekmek zorunda değilim. Ailemin beni bu şekilde kontrol etmeye çalışmasına katlanmak zorunda değilim. Çok normalmiş gibi bu mağaradan kalmış düşünce ve davranışların altında kalmak zorunda değilim. Keşke sadece benim ailem böyle olsa. Aynı şeyleri yaşayan o kadar çok insan var ki sabır diliyorum onlara. Artık o kadar alıştım ki eskisi kadar kavga etmiyorum. Biliyorum ki kavga edersem hiçbir yere varılmayacak. Gene suçlu olan ben olacağım. Odamda oturup hiçbir şey yapmıyorum. Çünkü bir şeylerle uğraşacak ne hevesim ne halim kaldı. Ruhen çok çöktüm çok yoruldum. Sadece biraz anlaşılmak istiyordum ama şu an kimseden hiçbir şey istemiyorum. Umarım hayatımı yoluna sokabilirim. Benim aileme çare yokta umarım benim yaşlarımdaki insanlar gelecekte çocuklarına böyle sıkıntılar vermez. Eğer hala bu zihniyette olan olursa da umarım çocuk yapmazlar. Çünkü kimse huzursuz olmak zorunda bırakılmamalı.
Anlatabileceklerim bu kadardı. Daha fazlasını anlatamıyorum çünkü çok saçma sapan olaylar var. Beni dinlediğin için ve böyle bir teklifte bulunduğun için çok mutluyum. Teşekkür ederim.
