Seven insan her zaman Sevmesini bilir. Çıkarsız, hiçbir engel tanimadan. Olmasini istedigi gibi degil, Oldugunuz gibi kabul eder. Kusur aramaz, Bulmaya çalişmaz. Tüm içtenligiyle sever. İnce yanlarinizi bilir, hep yaninizda olur. Siginaktir, Dermandir. Sevgisi iyi gelir. Allah herkesi sevdigine degil, Her koşulda yaninda Bulabilceğine bağislasin. Yani sonuçta biliyorsunuz ki Her şey güzelken herkes herkesi seviyor zaten.
Suan fark ettim ben artik hicbir kaosun , kavganin, Tartismanin ortasinda duramiyorum. Eger imkanim varsa oyle ortamlardan uzaklasiyorum. İnsanlara birseyleri kanitlamak, kendimi kabul ettirmek gibi bir iddialarim yok. Ben sessizligi, uysalligi Kendi halindeligi savunuyorum. Sanirim bu durum ayrildikdan sonra ortaya cikti ya da şuan hic aklimdan cikmayan kisiyi dusundukçe dizginliyor muyum ki. Ozellikle alkolu biraktigima inananmiyorum. Bunun nedeni bnce tamamen o olabilir. O kadar dikkatimi ona veriyorum ki o konusurken anlattiklari, yasadiklari, alkolun buyuk etkisini zararini hissetmis. onun bana anlattigi hassas konulari hoşlandigi hoslanmadigi herseyi ogrenmek bilmek istiyorum aslinda. Bende cevremde ayik iken alkollu tanidiklarimi gorunce cidden bu sekilde mi oluyormusuz itici ve cevrenin ayiplar gibi bakislari. Alkol icmeyi bi bok saniyormusuz meger. Simdi ben olmayacak bir hayal ile geçmisimi unutuyorum ya neden boyle yapiyorum bilmiyorum. Kapildim onun dusuncelerine, olgunluguna, gulusune. olmucak bir hayal, burasi kesin. Ve ben karaktersizlik yapiyorumuşum gibi geliyor. Çok guvendigi bir insan olarak goruyorsa. His ama bu bendeki ne yapabilirim ki. Açilamayacagima gore hicbir skinti yok bence. Ben artik onun yanindayim ve olacagimda…
