Normalin altında bir gün.
İçimde kalbimin ağırlığı… Savaş vermelerim. Gidişlerim. İnatlarım.
Öfkeli hissediyorum. Bir o kadar da kırılmış. Karşımda hiç anlaşılmadığım bir insan.
İçimde büyük bir sevgi beslediğim de insan. Bu kadar severken neden bu kadar katı ve acımasız olabiliyoruz. Bunu nasıl başarabiliyoruz. Gözler her zaman doğruyu mu söyler. Bir bakış yanıltır mı.
Kendi anlam yüklemelerimiz ne olacak peki .? İnsan neden üzülmeyi tercih eder ki.. Mutsuzluğa neden sürükleniriz. Yazmak her zaman iyi gelmiştir. Sürekli haksızlığa uğramak nasıl bir duygu deseler. Anlatılmaz yaşanır derim.
Toksik ilişki mi? Başımda ..
Birine ne kadar iyi gelmeye çalışırsan o kadar kötü gider her şey.. Hiç mi güzellik katılmaz. Her şey mi sarar başa..
Kırık kalp düzelir mi? Tekrar tekrar iyileşir mi ? Yoksa biz geçici iyileşmeye aldananlardan mıyız ? Sanırım bazen işler bizim planladığımız gibi gitmiyor. Hedef bazen siliniyor. Ulaşılmaz olmak isteniyor. Kırık kalp tamir olmaz anlaşılan , kırılan kalbin içinden tekrar bir şey inşa etmek asıl mesele.. Tekrar cesaretlenmek, tekrar ayağa kalmak, tekrar koşabilmek ..
Bunu yapabilenleri canı gönülden kutlarım. Başarısız olmakta sevdaya dahil olmalı.. Kolay değil bir insan sorumluluğu almak.
Ama asıl mesele doğru anlaşılmak. Anlaşılmadığın bir yerde zorla da güzellikle de kalamazsınız.
