“Cam parçaları saçıldı ve ben o an hiçbir şey yapamadım …”dedi bir şair evet saçıldı ve kırıldığı gibi eskiden ona dokunduğum ve hiç canımı acıtmayan şey şimdi acıtır oldu ve en kötüsude benden bir o kadarda uzak olması ve artık eskisi gibi asla olamıyacağım dedi şair dilinden o kadar keskin bir laf çıktıki hem kalbini hemde aklını delip geçti sanki o sözcükleri söyleyen o değilmişçesine artık kalbine inanmıyordu ve dilinden artık bu sihirli sözcükler çıkmıyordu sanki sözcükler gözyaşlarına saklanmış gibiydi ne konuşuyor ne uyuyor ne yemek yiyiyor ne de gözyaşları diniyordu onu dinleyen tek şeyse onun yara dolu kalbiydi…
Tam ağzından bir laf çıkacaktıki hıçkırıklar sanki susturuyordu onu kalbiyle anlaşmış gibi artık gelmiyordu içinden mısralarda yürümek , hiçbir şey hissetmiyordu, kalbi o kadar körleştiki artık sesleri bile kesik kesik geliyordu, bu kadar ne yapmıştıki kalbi bu bedende kalmak istemiyordu, aynaya baktı ve aynada tek gördüğü şey; kendini unutmuş bir ikizinden başkası değildi.
Duygulara düşman gibi bakıyor ve dokunduğu herşeyi yaralıyordu, artık hiçkimse tanımıyordu eskidense sadece kimse tanımıyordu, yorgun ve yaşlı gözleri ,şuçlu bakışları bile aldırmaz olmuştu.Ne dışarı çıkmak istiyordu ne de yatağında çıkmak, o kalın uzun saçlar yoktu artı hepsi tek tek koparılmıştı acılar daha ne istiyordu yetmedimi yaptıkları şeyler dediğimde eskiden kucak açan eller şimdi onu haksız çıkarıyordu.
Hiçkimsenin umrunda değildi artık hor görülen deli bir bunaktan başkası değildi , eskiden övülen diller şimdi ise ona sövülen diller vardı , artık o incinmiyordu ya da sadece güneş tenine değerken, onları bir bir bıçaklıyordu , onlarda neler hissettiklerini anlayacaklardı ama tam tersi oldu onlar anlamamaya o da dinlememeye devam etti…
