İlk defa bir şekilde kendimden birşeyler yazmak istedim.
Benim gibi milyonlarca hayatlar olduğunu inanıp onlara ses olmak istedim.
Bir çoğumuz aile kavramını bilmiyoruz özellikle anne kavramı bize çok uzak neden biliyor musunuz sevgi saygı kavramı eski nesilde çok yobazdı.
Ben annemle güzel bir gün hatırlamıyorum yani şimdiki çocuklar biraz şanslı annelerinin onlara verdiği sevginin samimiyetin tırnak ucu kadar olsaydı hayatımda bu kadar hata olmazdı.
Ben 1992 yılında doğdum ilk çocuk oldum. Doktorların erkek dediği ve kız olan doğan bir çocuktum.
Çocukluğumun ilk vefasız olayı babamın beni erkek bekleyip kız olmam ‘dı aslında.
Doğduktan bir gece sonra babamın beni incir ağacında gece bırakmasıyla hayatımın nasıl olacağını anlamıştım.
Tabi hava soğuk olunca incir ağacının altında sabaha kadar dondum.
Komşumuzun biri sabah işe giderken beni bulup kendi nefesiyle ısıtmaya çalışması hayata bağlanma sebebim zor evet zor bir hayat aslında.
Sonra hastanede zatürre başlangıcından 6 ay yattım.
Ve babannem alıp bana baktı ama annem ve babam sanki ben hiç doğmamış bir bebek gibi hayatlarına devam ettiler.
Neden bu neden sorusunu kendimi suçlamak için senelerce sordum senelerce bir özlem çektim.
Hikayenin devamı için haberlerinizi bekliyeceğim.
Yazım da kusurlar olabilir beni okutan bir aileye sahip değildim. Kusura bakmayın.
