Elazığ’a geçmiş olsun …
Deprem çok şey hatırlatır insana özellikle 17 Ağustos gecesi o kırmızı gökyüzü ve büyük uğultuya uyanan bir çocuğa. Çığlıklar, bayılmalar, yangınlar, o ölüm kokusu…
yedi katlı binadan babasının kucağında aşağıya inerken annesi ve ablalarının o yüz ifadesi hala dün gibi kalır aklında insanın.
insan çok acıyı unutur dizi kanar unutur, dişi ağrır unutur, ayrılık acısı unutur, ölüm acısı insanın içinde mıh gibi kalır saplanır onunla yaşamayı öğrenir büyür değişir güçlenir … güçlenir mi?
aslında güçlenmek değil zorluklarla başa çıkmayı öğrenir sadece ben neyin eksikliğiyle yaşıyorum bunu mu atlatamayacağım der insan kendine.
O bi savaşçıdır çünkü giden en yakınıdır sesini unutur, onunla olan anıları unutur ama onun kalbinde bıraktığı ve hergün her adım atışta hissettiği eksikliği unutmaz. bi parçası kalmıştır orda dünya üzerinde yaşayamayanların anlayamacağı ve teselli cümlelerinin sahte, gereksiz geldiği yerdedir. Hala güçsüz , kırılgandır aslında saçının okşanmasına belki adını seslenmesine bile muhtaçtır. Ama yaşar hayat devam eder etmek zorundadır. Acılarımla ortak acıları olan insanlarla daha bir yakın daha kanımdanmış gibi hissetmem bundan. Acı hepimizin acısı deriz ama acı kişiseldir .
Şimdi bu akşam o insanların yaşadıklarını düşünürken altı yaşım geldi işte aklıma… ki ben dün ne yediğimi zor hatırlayan bir insan. Unutamadım unutamam yaşayan kimse de unutmamıştır eminim . Herkesin acısı kendi yüreğinde ve herkesin acısı kendine göre dünya üzerinde yaşanabilecek en kötü acı. O yüzden boş teselli sözcükleri değil içten bir anlayış bir empati duygusu gerekli insan olabilmek tüm benliğimizle yeri geldiğinde tüm acıları göğüsleyip o odanın kapısını açıp daha iyi bir insan olarak yürümek gerekli çünkü iki saniye sonra biz ya da bizden geriye kalan herşey burada son bulabilir.
Bunun için birileri vardır orda ! Ya da olmalıdır .
