Bardağın dolu tarafını görmeye kimsenin takati kalmadı ve kimse bize tahammülümüzü verimli kullanmamız gerektiğini söylemedi. Tabi biz de olayların ciddiyetini kavrayamadan her şeyi tükettik.
Bizden kendimizi izole etmeniz gerektiği söylendi. Gerekmedikçe evden çıkmamamız istendi. Kalabalık ortamlardan uzak kalmamız, sarılmak ve tokalaşmakta bir süre vazgeçmemiz gerekti. Ve bir anda hepimiz poliannacılık oynadık. Sonuçta hepimizin ihtiyacı vardı insanlardan uzaklaşıp, kendimize vakit ayırmaya.. krizi fırsata çevirip, bu süreci ertelediğimiz işlerlerle kendimizi meşgul ederek atlatacaktık. Kitap okuyacaktık, dizi/film izleyecektik, yemek yapacaktık, aynı çatıyı paylaştığımız insanlarla daha dazla ilgilenebilecektik..
bu karantina ve izalosyon süreci hem kendimize hem doğaya iyi gelecekti ama bilin bakalım ne oldu? Evet evet içimizdeki polianna öldü, pembe gözlüklerimiz kırıldı. Yapmayı planladığımız birçok şeyi tükettik ya da hevesimiz kalmadı hiç bir şeye. Dedim ya kimse bize tahammülümüzü verimli kullanmamız gerektiğini söylemedi bizde ziyadesiyle kullandık ve ne yanlızlığa tahammülümüz kaldı ne iletişim kurabildiğimiz insanlara.. ne yaptığımız yemeğin tuzunun eksikliğine tahammülümüz kaldı ne de izlediğimiz dizinin henüz yeni sezonunun yayınlanmamasına.. evet hepimiz eski alıştığımız düzeni, hayatın normal akışını çok özledik. Sarılıp, kucaklaşmayı çok özledik.. hani bir söz var “insanoğlu her şeye alışıyor” bu duruma alışmamayı diliyorum. Bu duruma alışmamanızı diliyorum. Tahammülümüz tükense bile sabrımız tükenmesin diliyorum..
