Yazıma Barış Manço’nun “Yaz Dostum” şarkısını dinleyerek başlıyorum. Vay be Barış Abimiz ne şarkı yapmışsın, sözleri ne anlamlı ” Yaz dostum, yoksul görsen besle kaymak bal ile Yaz dostum, garipleri giydir ipek şal ile.” keşke yapabilsek bunu… Hazır Barış Manço’dan bahsetmişken Allah rahmet eylesin demeyide atlamayayım iyi ki geçtin bu dünyadan…
Neyse asıl konuma geleyim bildiğiniz üzere baharın gelişini müjdeleyen cemrenin ilki havaya düştü ve baharın ayak sesleri duyulmaya başlandı. Her ne kadar hava yine de soğuk olsa da güneşin içimizi ısıtan, yüzümüzde tebessüm ettiren, herşey güzel olucak dedirten o ışıltısı ve umudu var… Sizi bilemem ama şahsen ben de var ama eminim ki siz de böyle hissediyor ve düşünüyorsunuz…
Malum geçen sene Mart ayından itibaren Dünyayı, insanlığı, insanları etkisi altına alan Covid19 virüsü başımıza bela oldu. Sevdiklerimizi,sevenlerimizi kaybettik. Çoğu insan maddi sıkıntılardan dolayı yaşamına son verdi, çoğu insan işyerini kapatmak zorunda kaldı, evine ekmek götüremez oldu ve en acısı insanlar açlıktan öldü AÇLIKTAN. Umarım bu mart ayı bir öncekinden daha güzel ve yaşanılası olur olucakta olmalı da… Yanıltma bizi olur mu Mart?
Ve cemrelerin yüreklere düşmesini de isterdim. Birincisinin yüreklere sevgi, ikincisinin merhamet, üçüncüsünün huzur getirmesini isterdim. Çünkü insanlığını unutmuş bu kadar insanlar varken….
Ve çoğu zaman olduğu gibi yeri ben de ayrı olan sevgili Tayfun Talipoğlu’nun dizeleriyle yazımı sonlandırmak istiyorum…
” Dilime bu türkü, gönlüme bu sevda düştü düşeli, yollardayım. Yüreğime çoktan cemre düşürdüm. Seni sevmek için, baharı beklemeyeceğim.”
Saygı, sevgi ve özlemle…
Sevdiğiniz, sevildiğiniz, güneşin içinizi hep ısıttığı, kuş cıvıltılarını hep yüreğiniz de hissettiğiniz nice güzel baharlara
