Yönümü bilmeden koşuyormuşum gibi. Bazen bilinmezlik heyecan veriyor, bazen tanıdık bir şeyler arıyorum.
Biran beni tanıyan insanlarla çevrelenmek istiyorum ve konuşmama gerek kalmasın, bir anda beni tanımayan insanlarla ve şehirle yeniden başlayıp, kendi hikayemi tekrar yazmak istiyorum. Sizin de hem çok cesur gibi hem de korkak gibi hissettiğiniz oldu mu?
Değişiyorsun diyorum kendime. Bunlar normal, zaten her gün aynı şeyleri düşünsem ve istesem, belli kalıplarda adım atmadan yaşamak gibi olurdu. Ben hep kendimde yeni bir şey keşfediyorum. Her gün başka bir yanımı görüyorum. Bazen kucaklamak ve hoş geldin demek geliyor içimden. Bazen hiç sevmediğim bir yanımı görüp, kabullenmeye çalışıyorum. Bunlar hepimizin yaptığı şeyler ama ben gözler önüne serip kaçmıyorum sanırım bu sefer. Bir yönümü keşfettiğimde, mesela kötü bir yanımı, onu görmezden gelmekte usta gibiydim. Halının altına süpürdüklerime yeni bir şey daha eklenirdi. Ve bir gün bir rüzgar eser ve her şey ortaya dökülürdü. Patlama anı da deniyor buna.Küçük bir şeye abartılı tepkili veren insanlarda olan şey bu. O aşamaya kadar yaşadığı her şey içinde bir yerde sıkışıyor ve küçük bir damla yetiyor onları ortaya çıkarmaya.
Kendime dedim ki, başkalarını değiştirmek kendini değiştirmekten daha zor değil mi? Kolay gibi gözüken ben buyum diyip karşı tarafı yönlendirmek belkide ama hayır. Kendinle yıllardır bir tanışıklığın var huyunu suyunu biliyorsun,yumuşak yaklaşıp çöz şu içindekileri. Ve kabul et değişim her zaman kötü değil.
Bir aynanın karşısına oturdum, insanların ne gördüğünü daha iyi anlamak için. Sonra içimi sayfalarca kağıtlara döktüm ve baştan sona tekrar tekrar okudum. Hala insanların duymak istedikleri şeyler gibiydi. Hep insanlar için gibi, her şey insanlar için, çevrem için. Ben ne istiyorum sorusunu sormak cesaret istiyormuş. Cevapsız kalmaktan korktuğum için kendime soramadığımı fark ettim.Hani birine tüm samimiyetinle bir konuda danışırsın ve o dinlemeden kalkıp gider gibi bir kırılma ,üzülme.Sonra kendime sorular sormayı bırakıp,memnun olmadığım şeyi tüm cesaretimle kendime itiraf etmeye karar verdim.Her memnun olmadığımda , her hoşuma gitmeyen olayda benim kişiliğim ortaya çıkıyordu.Uyumsuzluk gibi gelmişti daha öncesinde.Şimdi kendime dürüst olarak kendim için bir şey yapmanın tadını çıkartıyorum. Yavaş yavaş şekilleniyorum sanki. Ben ben oluyorum. İnsanları sürekli memnun etmeye çalışmayı bırakıyorum.
Kendime karşı bazen o kadar dürüsttüm ki artık bir başkası kötü bir yanımı yüzüme vurmaya çalışsa onun abarttığı kadar olup olmadığını biliyorum mesela. Yani ben kendimden emin olup kendimi çözersem beni bir laf söz yıkamaz gibi gelmeye başladı. Sanki şuan tüm insanlardan bir adım öndeyim.
