Hayatın bize kattığı artı ve eksi yönleri vardır. Bu yönler bizim kişiliğimizi de yönlendirir aynı zamanda. Hayatta öğrendiğim tek bir şey var ise o da kendin için yaşamak. Ben bunun farkındayım ama kendim için aynı şeyi yapamıyorum. Hep sevdiklerim sürekli yanımda olacaklar sanıyorum ama öyle değil insan insandan çok çabuk sıkılıyor. Kimse birbirleriyle sevgiyle kalamıyor. Bir insanın, bir insana muhtaç olması kadar kötü bir şey yok. İnsan tek başına da eğlenilebilmeli, gezip tozmalı, spora gidebilmeli ama ben neden bunları yapamıyorum? Sanırım hep böyle yalnız yaşayıp, yalnız öleceğim. Sevdiklerimize biriktirdiğimiz her kötü an içimizde bir nefret barındırıyor ve asla o nefret su yüzüne çıkamıyor. Çünkü yaşadığımız her şey içimizde biz aslında en çok kendimizle savaşıyoruz, en çok kendimizin düşmanı yine kendimiziz… Çaresizlik dediğimiz boşluk burası işte zihinimiz. Herkes her şeyi değiştirir de bir tek düşüncelerini değiştiremez zaten çoğunlukla bu yüzden aynanın karşısına geçtiğimiz de kendimizi beğenmeyiz o yüzden hep nefretle bakarız aynadan yansıyan yüzümüze. İnsan her şeyi ve herkesi sevebiliyor da bir tek kendisine düşman. Sevginin iyileştiremeyeceği kalp yok sadece karşılıklı olan bir sevgi insanı iyileştirebilir. Kendini sağlıksız bir ruh’a yönlendirmemek için yapabileceğiniz tek bir şey oda benim yapamadığım. Öncelikle kimseden bir şey beklemeyin hiç kimse seni sonsuza kadar sevmeyecek zaten. Bir tek kendine ihtiyaç duy ve kendini sev. Gerek ise bırak egon artsın egolu ol ki kendinle barışık olabilesin. Kendini beğenmeyen insan, kendisi ile barışık olmaz o yüzden bırak egon seni yansıtsın…
kendini sorgula
